Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Η κυρία με το πέπλο

Αυτή είναι "η κυρία με το πέπλο".
Επιστημονικά ονομάζεται Phallus indusiatus και είναι ένα μανιτάρι που ανήκει στην οικογένεια Phallaceae. Φυτρώνει σε δάση τροπικών περιοχών στη νότια Ασία, την Αφρική, την Αμερική και την Αυστραλία.
Είναι εδώδιμο, πλούσιο σε πρωτεΐνες, υδατάνθρακες και φυτικές ίνες και χρησιμοποιείται στην κινέζικη κουζίνα, στα τηγανητά και σε σούπες. Έχει αντιοξειδωτικές και αντιμικροβιακές ιδιότητες. Υπάρχουν καταγραφές χρήσης του στην κινέζική ιατρική πριν από τον 7ο αιώνα μ.Χ.
Φωτογραφία  Recovering Algebraist
Φωτογραφία  razor4343
Η ποικιλία στις δημιουργίες της φύσης είναι απίστευτη! τόσο σε σχέδια όσο και σε χρώματα. "Η κυρία με το πέπλο" κάνει την εμφάνισή της και χρωματιστή! Το μανιτάρι  Phallus cinnabarinus έχει κόκκινο-πορτοκαλί πέπλο, ενώ το Phallus multicolor κιτρινωπό χρώμα.
Φωτογραφία Gihan Jayaweera 
Φωτογραφία  Shubhada Nikharge
Πηγές 1 2

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Οι νεραϊδόκυκλοι της Ναμίμπια

Στα άγονα λιβάδια του δυτικού τμήματος της Νοτίου Αφρικής και κυρίως στη Ναμίμπια παρατηρείται ένα φαινόμενο, που οι επιστήμονες αδυνατούν μέχρι στιγμής να εξηγήσουν. Έχουν επιστρατευθεί ακόμα και δορυφόροι, όμως το αίνιγμα των νεραϊδόκυκλων της Αφρικής παραμένει άλυτο.
Οι νεραϊδόκυκλοι είναι μεγάλα κυκλικά κομμάτια γης, με διάμετρο από 2 έως 15 μέτρα, χωρίς ίχνος βλάστησης, αν και συχνά περιβάλλονται από ένα δακτύλιο με χαμηλό χορτάρι. Έχουν διάρκεια ζωής που κυμαίνεται από 30 έως 60 χρόνια. Τα αίτια δημιουργίας τους, η προέλευση και η ιστορία τους έχουν αποδειχθεί δυσεπίλυτα προβλήματα για τους επιστήμονες.
Οι μυστηριώδεις κύκλοι αναφέρθηκαν για πρώτη φορά το 1971 και έκτοτε έχουν μελετηθεί από διάφορες αποστολές κι έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες. Σύμφωνα με κάποιες από αυτές, υπεύθυνοι για τη δημιουργία τους θεωρήθηκαν οι υπόγειες αποικίες τερμιτών. Η θεωρία αυτή κατέρρευσε λόγω του εύρους των κύκλων και της ποικιλίας τους.
Φωτογραφία  juliajules
Την ίδια τύχη είχε και η θεωρία που έλεγε ότι δημιουργούνται από ανεμοστρόβιλους, καθώς το πλήθος, η διάταξη και το σχήμα τους δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Άλλη θεωρία που διατυπώθηκε το 2008 έλεγε ότι πιθανή αιτία δημιουργίας των κύκλων είναι οι τοξίνες του φυτού  Euphorbia damarana, το οποίο είναι ενδημικό και ιδιαίτερα τοξικό.
Ίσως η εξήγηση να είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι της φυλής των Χίμπα, που ζουν κοντά σε αυτή την περιοχή. Πιστεύουν ότι οι κύκλοι έχουν δημιουργηθεί από τους θεούς, τα πνεύματα ή θεότητες της φύσης. Οι Βουσμάνοι της περιοχής τους αποδίδουν πνευματικές και μαγικές δυνάμεις. Ένας μύθος λέει ότι οι κύκλοι δημιουργούνται από την καυτή και δηλητηριώδη ανάσα ενός δράκου, που σκοτώνει τη βλάστηση.
Οι νεραϊδόκυκλοι της Ναμίμπια εξακολουθούν και παραμένουν ένα από τα άλυτα μυστήρια της φύσης!!

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Αζαλέες στο όρος Hwangmaesan

Το Hwangmaesan είναι ένα βουνό στη νοτιοανατολική Νότια Κορέα με υψόμετρο 1.108 μέτρα. Την άνοιξη, αζαλέες και ροδόδεντρα καταλαμβάνουν το βουνό και δημιουργούν μαγευτικές εικόνες. Από το 1997, καθιερώθηκε ένα φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο τον Μάιο. Διοργανώνονται τοπικές πολιτιστικές εκδηλώσεις ως μια προσπάθεια να διατηρηθούν και να προστατευτούν τα όμορφα τοπία.
Πηγές 1 2 

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Ο ξεχωριστός τσαλαπετεινός

Ο τσαλαπετεινός είναι ένα πουλί με χαρακτηριστική εμφάνιση, που το καθιστά ιδιαίτερη φιγούρα της ελληνικής και ευρωπαϊκής ορνιθοπανίδας. Τα ιδιαίτερα μορφολογικά του χαρακτηριστικά, δεν επιτρέπουν τη σύγχυση με κανένα άλλο πτηνό.
Το χαρακτηριστικό παρουσιαστικό των τσαλαπετεινών είχε επίδραση στα έθιμα των λαών, στο μεγαλύτερο τμήμα της γεωγραφικής κατανομής τους. Στην αρχαία Αίγυπτο θεωρούνταν ιερά πτηνά και η μορφή τους απεικονίζεται στους τοίχους τάφων και ναών. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην μινωική Κρήτη. Στην κωμωδία του Αριστοφάνη Όρνιθες, ο τσαλαπετεινός κατέχει περίοπτη θέση. 
Ο πλέον γνωστός μύθος αναφέρεται στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, όπου ο βασιλιάς της Θράκης Τηρέας βιάζει την Φιλομήλα, την αδελφή της συζύγου του Πρόκνης και κόβει την γλώσσα της. Για εκδίκηση, η Πρόκνη σκοτώνει τον γιο τους, Ίτυ και τον «σερβίρει» ως φαγητό στον πατέρα του. Όταν ο Τηρέας βλέπει το κεφάλι του αγοριού, πιάνει ένα σπαθί, αλλά όπως ο ίδιος προσπαθεί να σκοτώσει τις δύο γυναίκες, αυτές μεταμορφώνονται σε πουλιά- η Πρόκνη σε χελιδόνι και η Φιλομήλα σε αηδόνι. Ο ίδιος ο Τηρέας μεταμορφώνεται σε τσαλαπετεινό (κατά μίαν άλλη μετάφραση σε καλημάνα). 
Στην Αγία Γραφή, (Λευιτικό 11:1319), οι τσαλαπετεινοί κατατάσσονται μεταξύ των ζώων που είναι «ακάθαρτα» και δεν πρέπει να καταναλώνονται. Επίσης, αναφέρονται στο Δευτερονόμιο (14:18) ως μη εδώδιμοι (kosher). Αναφέρονται και στο Κοράνι, ενώ η παράδοση του Ισλάμ πιστεύει ότι ένας τσαλαπετεινός έσωσε τον Μωϋσή και τα τέκνα του Ισραήλ από τον γίγαντα Ογκ (Og), όταν πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα. 
Είχαν θεωρηθεί ως σύμβολο της αρετής στην Περσία. Ένας τσαλαπετεινός ήταν ο ηγέτης των πτηνών στο περσικό βιβλίο ποιημάτων «Η Διάσκεψη των Πουλιών». Αντίθετα, ήταν κλέφτες στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και προάγγελοι του πολέμου στη Σκανδιναβία. Στην εσθονική παράδοση, είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον θάνατο και τον Κάτω Κόσμο, ενώ η φωνή τους πιστεύεται ότι είναι οιωνός θανάτου για πολλούς ανθρώπους ή ζώα. 
Ο τσαλαπετεινός είναι το εθνικό πτηνό του Ισραήλ. Είναι το επίσημο πτηνό της επαρχίας Πουντζάμπ της Ινδίας, ενώ εμφανίζεται στον λογότυπο του Πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ και είναι η επίσημη αθλητική μασκότ του Πανεπιστημίου. Επίσης, αποτελεί τον πρωταγωνιστή πολλών τραγουδιών και η μορφή του απεικονίζεται σε γραμματόσημα διαφόρων κρατών.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Έλος Καλοδικίου-ένας σημαντικός υγρότοπος

Στα νότια του νομού Θεσπρωτίας, στα όρια με το νομό Πρέβεζας και σε οροπέδιο που δημιουργήθηκε σε υψόμετρο 100μ. περίπου μεταξύ των βουνών της Πάργας δυτικά και της οροσειράς του Μαργαριτίου ανατολικά, δημιουργήθηκε η λιμναία έκταση που αποτελεί το Έλος Καλοδικίου. 
Το έλος, που πήρε το όνομά του από την αρχαία βασίλισσα των Θεσπρωτών Καλλιδίκη, αποτελεί σημαντικό υγρότοπο της πατρίδας μας με μεγάλη οικολογική και ιδιαίτερη αισθητική αξία. Τριγυρισμένο από βουνά και με μεγάλους καλαμώνες προσφέρει ασφαλή σταθμό στα μεταναστευτικά πουλιά. Πολλά υδρόβια πουλιά (ερωδιοί, πάπιες, ποταμίδες) βρίσκουν καταφύγιο στα καλάμια. Αρπακτικά πουλιά, όπως χρυσαετοί, τσίφτηδες, γερακίνες, έρχονται από τα γύρω βουνά για να κυνηγήσουν.
Επτά τύποι οικοτόπων συνυπάρχουν στο έλος Καλοδίκι. Στην περιοχή έχουν καταγραφεί 301 φυτικά είδη, 120 είδη πουλιών (τα περισσότερα έχουν μόνιμη παρουσία στο έλος και το μεγαλύτερο ποσοστό είναι στρουθιόμορφα και υδρόβια), 20 είδη θηλαστικών, 11 είδη ερπετών και 5 είδη αμφιβίων.
Στις αρχές του καλοκαιριού το έλος παίρνει μια μοναδική όψη. Στο βόρειο τμήμα του, μια μεγάλη έκταση καλύπτεται από νούφαρα (nymphea alba). Όταν αυτά ανθίζουν, τα μεγάλα καταπράσινα φύλλα τους με άσπρα, κίτρινα ή ροζ λουλούδια τους χαρίζουν ένα πανέμορφο θέαμα.
Η ορνιθοπανίδα του έλους απειλείται κυρίως από το παράνομο κυνήγι και από την καταστροφή του έλους εξαιτίας αποξηράνσεων ή της ρύπανσης των νερών του. Η αποξήρανση και η ρύπανση αποτελούν απειλές και για την υπόλοιπη πανίδα, τη χλωρίδα αλλά και τους τύπους οικοτόπων της περιοχής. Οι γεωτρήσεις επίσης στη γύρω περιοχή μπορεί να επηρεάσουν τη στάθμη του νερού στο έλος που αποτελεί σημαντικό παράγοντα οικολογικής ισορροπίας για το οικοσύστημα.
Λόγω της σημαντικής οικολογικής και βιολογικής αξίας του το έλος Καλοδικίου έχει χαρακτηριστεί ως προστατευόμενη περιοχή, ως Περιοχή Κοινοτικού Ενδιαφέροντος και συμπεριλαμβάνεται στον Επιστημονικό Κατάλογο του Ευρωπαϊκού Δικτύου Natura 2000.
Πηγές 1 2

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Το πολύτιμο και ασυνήθιστο οπάλιο

«'Εχει μέσα του μία φωτιά πιο ήπια από του ρουμπινιού, φαίνεται ακόμα το λαμπερό μωβ του αμέθυστου, υπάρχει το γαλαζοπράσινο του σμαραγδιού, και όλα λάμπουν σε μια απίστευτη ενότητα. Κάποιες από τις αστραποβόλες λάμψεις του ανταγωνίζονται όλα τα χρώματα του ζωγράφου, και κάποιες άλλες το χρώμα της φλόγας από το θειάφι που καίγεται, όταν ζωηρεύει από το λάδι.» Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Πλίνιος στο περίφημο βιβλίο του «Historia Naturalis» τον πολύτιμο λίθο opalus, τον οπάλιο.
Ετυμολογικά η λέξη οπάλιος θεωρείται ότι προέρχεται από την αρχαία Σανσκριτική  λέξη upala που σημαίνει  λίθος. Στα χρόνια του μεσαίωνα ο οπάλιος είχε την ονομασία ophthalmios (οφθάλμιος) ή lapis ophthalmius. Η ονομασία αυτή δόθηκε διότι οι άνθρωποι τότε είχαν την απίστευτη δοξασία ότι τα χρώματα  του οπάλιου προέρχονταν από τις κόρες των οφθαλμών μικρών παιδιών.
Ο οπάλιος είναι ένα υλικό ασυνήθιστο ως προς τη δομή του. Είναι άμορφο (δεν ανήκει σε κανένα από τα επτά κρυσταλλογραφικά συστήματα),  η σύστασή του είναι βασικά διοξείδιο του πυριτίου, SiO2.  Η ιδιαιτερότητα του οπάλιου, έγκειται στο γεγονός, ότι περιέχει στην μάζα του μία ποσότητα περίπου 10% νερό. 
To  διοξείδιο του πυριτίου με το νερό σχηματίζουν μικρά  σφαιρίδια τα οποία διατάσσονται στο χώρο, σχηματίζοντας διάφορα γεωμετρικά σχήματα. Όταν περνάει το φως μέσα από αυτές τις διατάξεις, διαθλάται και διαχέεται κατά τυχαίες διευθύνσεις, με αποτέλεσμα η επιφάνεια του ορυκτού, να εμφανίζει  την σπάνια εναλλαγή των διάφορων χρωμάτων που ιριδίζουν.
 Η καλή ποιότητα του οπάλιου είναι περιζήτητη και ανέκαθεν χρησιμοποιείτο στην κοσμηματοποιία. Οι Ρωμαίοι εξόρυσσαν οπάλιο από την περιοχή της Τσεχίας, και κατά τον μεσαίωνα λειτουργούσαν ορυχεία οπάλιου στην περιοχή Cernowitz της Ουγγαρίας. Οι Αζτέκοι επίσης  τον χρησιμοποιούσαν για στολισμό τους και σε θρησκευτικές τελετές.
Το οπάλιο είναι το εθνικό πετράδι της Αυστραλίας, η οποία παράγει το 97% της παγκόσμιας προσφοράς. Τα τελευταία χρόνια έχουν βρεθεί κοιτάσματα με κομμάτια  οπάλιου απίστευτης ομορφιάς στην Αυστραλία. Οι Αυστραλοί λατρεύουν αυτό το ορυκτό και με το δίκιο τους είναι υπερήφανοι για το μοναδικό αυτό προϊόν της γης τους. 
Το πολύτιμο οπάλιο μπορεί να είναι διάφανο, λευκό, γκρι, κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, φούξια, ροζ, καφέ και μαύρο. Το οπάλιο της φωτιάς ή πυροπάλιος ιριδίζει σε πορτοκαλί και κόκκινες ανταύγειες. Ονομάζεται και οπάλιο του Μεξικού, αφού η πιο διάσημη πηγή του είναι το Querétaro, στο Μεξικό. Ο μαύρος οπάλιος έχει έναν εντυπωσιακό ιριδισμό στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ο Περουβιανός οπάλιος ονομάζεται και μπλε οπάλιο και είναι ένα αδιαφανές μπλε-πράσινο πετράδι.
Φωτογραφία Elke Wetzig
Φωτογραφία Ra'ike
 Ο αρχαιότερος Οπάλιος έχει βρεθεί σε μια σπηλιά στην Κένυα μαζί ανθρώπινα οστά ηλικίας 6.000 ετών, από τον ανθρωπολόγο Λούις Λίκι (1903-1972). Στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν ότι μέσα στον Οπάλιο ζούσε το πνεύμα της αλήθειας και πως το πετράδι αυτό μπορούσε να αποκαλύψει το μέλλον στον κάτοχο του. Οι Άραβες πίστευαν πως πέφτει από τον ουρανό μαζί με τις αστραπές και το θεωρούσαν ένα ιδιαίτερα τυχερό πετράδι. Στο στέμμα του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπήρχε ένας μεγάλος Οπάλιος, ο «Ορφανός», που λέγεται ότι προστάτευε τη βασιλική τιμή.
Φωτογραφία Public
Κατά τον Μεσαίωνα πίστευαν ότι το οπάλιο φέρνει καλοτυχίαΈνα μυθιστόρημα του 1887 του Γουόλτερ Σκοτ, στο οποίο η ηρωίδα του είχε στην κατοχή της ένα καταραμένο οπάλιο, έδωσε στο λίθο τον τίτλο του καταραμένου ή γρουσούζικου πετραδιού. Το μύθο αυτό ακολουθούν και άλλοι μέχρι που η βασίλισσα Βικτώρια άρχισε να χαρίζει οπάλια για ευτυχία και τύχη σε ένα βασιλικό γάμο και οι μύθοι που τον ακολουθούσαν πέρασαν στο παρασκήνιο. 
Το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο οπάλιο, αξίας 2.500.000 $ βρέθηκε στην Αυστραλία το 1956. Το πιο διάσημο οπάλιο ονομάζεται "η φλόγα της βασίλισσας" και ανακαλύφθηκε το 1914. Ο θόλος του παίρνει κόκκινο ή χρυσό χρώμα ανάλογα την οπτική γωνία και περιβάλλεται από μια μπλε ή πράσινη ζώνη.
Φωτογραφία David Plane
Φωτογραφία David Plane
Πηγές 1 2 3 4 5

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Η παράξενη Yareta

Πράσινα βρύα έχουν καλύψει τα πετρώματα. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται με την πρώτη ματιά κοιτάζοντας τη φωτογραφία από την περιοχή των Άνδεων. Μια πιο κοντινή ματιά δείχνει την πραγματικότητα.
Ακόμα πιο κοντά
Εκπληκτικό!!
Χιλιάδες μικροσκοπικά ανθάκια σχηματίζουν τη μεγάλη πράσινη μάζα. Είναι η Yareta ή llareta ( Azorella compacta), ένα ανθοφόρο φυτό, που ευδοκιμεί στη Νότια Αμερική. Απαντάται στα λιβάδια Puna των Άνδεων στο Περού, τη Βολιβία, τη βόρεια Χιλή και τη δυτική Αργεντινή σε υψόμετρο μεταξύ 3.200 και 4.500 μέτρων.
Η Yareta είναι αειθαλές και πολυετές φυτό. Για να αναπτυχθεί χρειάζεται αμμώδη και καλά στραγγιζόμενα εδάφη. Έχει προσαρμοστεί στην υψηλά ηλιακή ακτινοβολία που χαρακτηρίζει τα υψίπεδα των Άνδεων και δεν μπορεί να αναπτυχθεί στη σκιά. Τα άνθη της έχουν ροζ ή μωβ χρώμα. Κάθε χρόνο αυξάνεται κατά 1,5 εκατοστό, ενώ εκτιμάται ότι πολλά φυτά έχουν ηλικία μεγαλύτερη από 3.000 χρόνια!!