Ίσως είναι η πιο πολύχρωμη οικογένεια πουλιών. Τα εντυπωσιακά, φωτεινά χρώματα-κόκκινο, κίτρινο, μπλε, πράσινο-των φτερών τους τα κάνουν να ξεχωρίζουν και τα τοποθετούν ανάμεσα στα πιο ελκυστικά πουλιά του κόσμου. Το φτέρωμα στα περισσότερα είδη, κυρίως των αρσενικών, έχει ιδιαίτερα επιμήκη και περίτεχνα φτερά, που εκτείνονται από το ράμφος, φτερά, την ουρά ή το κεφάλι.
Πρόκειται για την οικογένεια των Παραδεισίδων (Paradisaeidae), της τάξης των Στρουθιόμορφων. Περιλαμβάνει 41 είδη σε 14 γένη. Η πλειοψηφία των ειδών αυτής της οικογένειας βρίσκονται στο νησί της Νέας Γουινέας, ενώ υπάρχουν λίγα είδη που απαντώνται στις Νήσους Μολούκες και στην ανατολική Αυστραλία.
Η πλειοψηφία των πουλιών του παραδείσου ζουν σε τροπικά και υποτροπικά δάση. Χτίζουν τις φωλιές τους από μαλακά υλικά, όπως φύλλα και φτέρες σε κάποια διχάλα ενός δέντρου.
Το σχήμα του σώματός τους μοιάζει με αυτό των κορακοειδών. Το μέγεθός τους κυμαίνεται από 50 γρ. βάρος και 15 εκ. μήκος (το μικρότερο είδος Cicinnurus regius) έως 430 γρ. και 44 εκ. (το μεγαλύτερο είδος Manucodia comrii).
Στα περισσότερα είδη, τα αρσενικά είναι αυτά που έχουν τις μεγαλύτερες και μακρύτερες ουρές. Για λόγους που εξυπηρετούν το καμουφλάζ, το φτέρωμα των θηλυκών συνδυάζεται με το ενδιαίτημά τους, σε αντίθεση με τα φωτεινά χρώματα των αρσενικών. Η διαφορετικότητα στον χρωματισμό του φτερώματος μεταξύ των δύο φύλων είναι στενά συνδεδεμένη με το σύστημα αναπαραγωγής.
Η διατροφή των πουλιών του παραδείσου κυριαρχείται από τα φρούτα και τα αρθρόποδα.
Τα περισσότερα είδη έχουν περίτεχνα τελετουργικά ζευγαρώματος, που περιλαμβάνουν επιδείξεις φτερώματος, φωνητικές κλήσεις και χορούς ζευγαρώματος. Αυτά τα τελετουργικά μπορεί να διαρκέσουν ώρες και σε πολλά είδη αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του χρόνου του αρσενικού.
Τα μεγάλα είδη των πουλιών του παραδείσου γεννούν μόνο ένα αυγό, ενώ τα μικρότερα γεννούν 2-3, τα οποία εκκολάπτονται σε 16-22 μέρες. Οι νεοσσοί εγκαταλείπουν τη φωλιά σε 16-30 ημέρες.
Οι κοινωνίες της Νέας Γουινέας χρησιμοποιούν συχνά φτερά από τα πουλιά του παραδείσου για να στολίσουν τα ενδύματά τους και σε διάφορες τελετουργίες. Σε προηγούμενους αιώνες, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου, το κυνήγι των πουλιών του παραδείσου ήταν εκτεταμένο, προκειμένου οι κυρίες της Ευρώπης να στολίσουν τα καπέλα τους με τα πολύχρωμα φτερά τους.
Το κυνήγι για το πλούσιο και πολύχρωμο φτέρωμά τους και η καταστροφή των ενδιαιτημάτων τους αποτελούν τις κυριότερες απειλές για τα παραδεισένια πουλιά. Η αποψίλωση των δασών είναι η κυρίαρχη απειλή. Σήμερα τα πουλιά απολαμβάνουν νομικής προστασίας και το κυνήγι επιτρέπεται μόνο για την κάλυψη των αναγκών των τοπικών πληθυσμών και μόνο όσον αφορά στις τελετουργίες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου