Το χταπόδι με τους μπλε δακτυλίους-Όμορφο, αλλά θανατηφόρο

Είναι μικρό, μόνο 12-20 εκατοστά, χρωματιστό με όμορφους μπλε δακτυλίους που το κάνουν ελκυστικό, ήσυχο. Όμως είναι ένα από τα πιο δηλητηριώδη θαλάσσια πλάσματα. Πρόκειται για ένα χταπόδι, του οποίου το δηλητήριο είναι τόσο ισχυρό ώστε να σκοτώσει άνθρωπο. 
Είναι το χταπόδι με τους μπλε δακτυλίους.

Φωτογραφία  Macdaza

Υπάρχουν τρία ή τέσσερα τέτοια είδη χταποδιών, που ζουν στους κοραλλιογενείς ύφαλους του Ειρηνικού και του Ινδικού ωκεανού. Ξεχωρίζουν από το κιτρινωπό δέρμα τους και τους μαύρους ή μπλε δακτυλίους. Όταν το χταπόδι ενοχλείται ή απειλείται, οι καφέ κηλίδες στο δέρμα του σκουραίνουν και εμφανίζονται οι ιριδίζοντες μπλε δακτύλιοι, οι οποίοι πάλλονται και προειδοποιούν. Τυπικά, 50-60 μπλε δακτύλιοι καλύπτουν την ραχιαία και τις πλευρικές επιφάνειες του μανδύα.

Φωτογραφία   Tom Weilenmann

Είναι νυχτόβια πλάσματα και περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κρυμμένα στη φωλιά τους. Τρέφονται με μικρά καβούρια και γαρίδες, αλλά και με ψάρια-αν καταφέρουν να πιάσουν κανένα. Ορμάνε στο θήραμά τους, το αρπάζουν με τους βραχίονες τους και το οδηγούν στο στόμα τους. Απελευθερώνουν το δηλητήριό τους και παραλύουν το θύμα τους.

Φωτογραφία  Macdaza

Τόσο το αρσενικό όσο και το θηλυκό πεθαίνουν μετά την αναπαραγωγική διαδικασία. Το αρσενικό πεθαίνει αμέσως μετά το ζευγάρωμα. Το θηλυκό γεννά 50-100 αυγά, τα οποία στην συνέχεια φυλάει με την ίδια του τη ζωή, κυριολεκτικά. Δεν τρώει σε όλη τη διάρκεια της κύησης, που διαρκεί 1-2 μήνες κι έτσι στο τέλος της περιόδου κύησης πεθαίνει.

Φωτογραφία  swingcat-mtl

Το χταπόδι με τους μπλε δακτυλίους παράγει ένα δηλητήριο που περιέχει (μεταξύ άλλων) τετροδοτοξίνη και για το οποίο δεν υπάρχει αντίδοτο. Το δηλητήριο  παράγεται από βακτήρια στους σιελογόνους αδένες του χταποδιού. Παράλυση, αναπνευστική και καρδιακή ανακοπή προκαλούνται άμεσα. Ο θάνατος μπορεί να επέλθει σε λίγα λεπτά, αν δεν υπάρξει άμεση αντιμετώπιση.

Φωτογραφία  Phil Camill
Ένα δάγκωμα από ένα τέτοιο χταπόδι μπορεί να παραλύσει εντελώς και να σκοτώσει έναν ενήλικο άνθρωπο μέσα σε λίγα λεπτά.Το δηλητήριό του είναι 10 χιλιάδες φορές πιο ισχυρό από το υδροκυάνιο. Ένα μεσαίου μεγέθους χταπόδι έχει αρκετές τοξίνες για να σκοτώσει 26 ενήλικους ανθρώπους με τη μία. Τα δαγκώματά του είναι μικρά και ανώδυνα και πολλά θύματα δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν δηλητηριαστεί, μέχρι να φανούν τα συμπτώματα.

Φωτογραφία  Phil Camill

Πηγές  1 2 3 4

Νέα Καληδονία-μια κιβωτός βιοποικιλότητας

Ανατολικά της Αυστραλίας και βόρεια της Νέας Ζηλανδίας βρίσκεται ένα αρχιπέλαγος που  περιλαμβάνει το κύριο νησί του Grande Terre, τα νησιά Loyalty, τα νησιά Chesterfield, το αρχιπέλαγος Belep, το Isle of Pines και μερικά απομονωμένα νησάκια. Είναι η Νέα Καληδονία, μια περιοχή του πλανήτη μας που χαρακτηρίζεται από εξαιρετική φυσική ομορφιά και πλούσια βιοποικιλότητα.

Κοραλλιογενή και ασβεστολιθικά νησιά, ύφαλοι, ατόλλες και ηφαιστειακά νησιά-αυτό είναι η Νέα Καληδονία. Πιθανολογείται ότι διαχωρίστηκε από την Αυστραλία περίπου πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, στη συνέχεια παρασύρθηκε βορειοανατολικά, φθάνοντας στη σημερινή της θέση περίπου 50 εκατομμύρια χρόνια πριν. 

Το Grande Terre, που είναι το κύριο νησί του αρχιπελάγους, ανακαλύφθηκε από τον Βρετανό εξερευνητή Τζέιμς Κουκ το 1774 και ο οποίος το ονόμασε Νέα Καληδονία. Στο Grande Terre, που οι ντόπιοι αποκαλούν "Le Caillou"-"Ο βράχος" βρίσκεται η Νουμέα, η πρωτεύουσα της Νέας Καληδονίας.

Φωτογραφία   europeanspaceagency

Το ανάγλυφο του Grande Terre συνίσταται σε παράκτιες πεδιάδες, με βουνά στο εσωτερικό του. Το χαμηλότερο σημείο βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό, με υψόμετρο μηδέν μέτρων και το υψηλότερο σημείο είναι το Mont panie, μία από τις πέντε κορυφές της οροσειράς που διατρέχει το νησί, με υψόμετρο 1.628 μέτρων. 

Φωτογραφία  Elisegrvl

Η ανατολική ακτή καλύπτεται από πλούσια βλάστηση, ενώ η δυτική ακτή με μεγάλες σαβάνες και πεδιάδες. Η λιμνοθάλασσα της Νέας Καληδονίας, με μια συνολική έκταση 24.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι μία από τις μεγαλύτερες λιμνοθάλασσες στον κόσμο. Περιτριγυρίζεται από τον Κοραλλιογενή Ύφαλο της Νέας Καληδονίας.

Φωτογραφία  dany13

Το Isle of Pines είναι ένα μαγευτικό τροπικό νησί και δεν είναι τυχαίο που αποκαλείται "Το πιο κοντινό στον παράδεισο νησί".  Πλούσιο σε πανίδα, φιλοξενεί μερικά από τα πιο ασυνήθιστα πλάσματα στον κόσμο. Ανέγγιχτη φύση, λευκές αμμουδερές παραλίες, με τα κωνοφόρα να χαρίζουν τη σκιά τους και γαλάζια νερά γεμάτα με κοράλλια και τροπικά ψάρια.

 Φωτογραφία LeMeridien Hotels and Resorts

Φωτογραφία  UltraPanavision

Φωτογραφία  Chris&Steve

Η Νέα Καληδονία, λόγω της μακρόχρονης απομόνωσης, αποτελεί καταφύγιο, ένα είδος βιολογικής "κιβωτού", φιλοξενώντας μοναδικά οικοσυστήματα με είδη χλωρίδας και πανίδας που δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στον κόσμο. Παρουσιάζει την μεγαλύτερη ποικιλομορφία ειδών, ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, σε όλο τον κόσμο. Πουλιά, όπως το Kagu και φυτά, όπως η Amborella trichopoda-το παλαιότερο ανθοφόρο φυτό στον κόσμο, καθιστούν το νησί αυτό ένα θησαυρό για βιολόγους και οικολόγους.

Φωτογραφία timboucher

Φωτογραφία  beloved37
Η βλάστηση στη Νέα Καληδονία χαρακτηρίζεται από το μεγαλύτερο ποσοστό ενδημισμού, σε ολόκληρο τον κόσμο: 5 οικογένειες, 107 γένη και 3.380 είδη. Φιλοξενεί 13 από τα 19 είδη αειθαλών κωνοφόρων δέντρων του γένους Araucaria, που σώζονται σήμερα. Επίσης, 37 ενδημικά είδη φοινίκων, που ανήκουν σε 16 γένη.

Φωτογραφία weta2000nz
Το νησί έχει χαρακτηριστεί ως ένα είδος "Τζουράσικ Παρκ", λόγω των αρχαϊκών χαρακτηριστικών της εξαιρετικά ενδημικής βλάστησής της. Για παράδειγμα,  αποτελεί σπίτι σε γυμνόσπερμα είδη περισσότερο από κάθε άλλη τροπική ενδοχώρα, με 43 από τα 44 είδη κωνοφόρων να είναι μοναδικά στο νησί. Εδώ υπάρχει το μοναδικό και σπάνιο παρασιτικό γυμνόσπερμο, το χωρίς ριζικό σύστημα κωνοφόρο Parasitaxus usta.

Φωτογραφία Tim Waters
Τα τρία τέταρτα των ιθαγενών φυτικών ειδών στην Νέα Καληδονία είναι ενδημικά, αλλά το ένα τέταρτο από αυτά είναι «σε κίνδυνο» εξαφάνισης.

Η Νέα Καληδονία είναι πλούσια σε υπερβασικά πετρώματα, που αποτελούν επίσης πλούσια πηγή μεταλλικών στοιχείων, όπως νικελίου, χρωμίου, σιδήρου, κοβαλτίου, μαγγανίου, άργυρου, χρυσού, μολύβδου και χαλκού. Η τοξικότητα του, πλούσιου σε μεταλλικά στοιχεία, εδάφους βοήθησε στη διατήρηση της ενδημικής βλάστησης, η οποία έχει από καιρό προσαρμοστεί σε αυτό, από τον ανταγωνισμό επίδοξων αποικιοκρατών, που το βρίσκουν ακατάλληλο.

Φωτογραφία Bananaflo

Φωτογραφία Trevor Dennis
Ο κοραλλιογενής ύφαλος της Νέας Καληδονίας είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στον κόσμο. Η ποικιλομορφία των ειδών είναι μεγάλη, όπως και το ποσοστό ενδημισμού αυτών. Στα νησιά, τις ατόλλες και τους ύφαλους βρίσκουν καταφύγιο οι απειλούμενες θαλάσσιες αγελάδες (Dugong dugon) και οι πράσινες θαλάσσιες χελώνες.

Φωτογραφία  lesantipodistes

Φωτογραφία  P.Lindgren
Αξιόλογη είναι και η ιχθυοπανίδα λόγω της αφθονίας υπολειμμάτων οργανισμών από τον Μεσοζωικό αιώνα, όπως για παράδειγμα κάποια σφουγγάρια που θεωρούνται ζωντανά απολιθώματα των Κρητιδικών ειδών. Η θαλάσσια βιοποικιλότητα της Νέας Καληδονίας εκτιμάται σε 9372 είδη, που ανήκουν σε 3582 γένη και 1107 διαφορετικές οικογένειες. Ως σημαντικές ομάδες, που συμβάλλουν στην αύξηση αυτής της πολυμορφίας, μπορεί να αναφερθούν: τα μαλάκια (2151 είδη), τα ψάρια (1695 είδη), το Τρηματοφόρα (585 είδη), τα καβούρια (552 είδη), καθώς και τα θαλάσσια μακρόφυτα (454 είδη).

 Φωτογραφία sai-bot

Φωτογραφία  sai-bot

Υπάρχουν είκοσι ενδημικά είδη χερσαίων πτηνών, τρία ενδημικά γένη και μια οικογένεια. Ανάμεσά τους το Corvus moneduloides, ένα κοράκι γνωστό για την ευφυΐα του και την χρήση εργαλείων. Δεν υπάρχουν εγγενή θηλαστικά, εκτός από τις νυχτερίδες, ούτε αμφίβια. 

Φωτογραφία matgoodman
Πολλά είδη είναι αξιοσημείωτα για το μέγεθός τους.  Το μεγαλύτερο περιστέρι του κόσμου, το Ducula goliath, είναι ενδημικό στη Νέα Καληδονία. Αλλά και η μεγαλύτερη σαύρα γκέκο, η Rhacodactylus leachianus, έχει πατρίδα της τη Νέα Καληδονία. Οι ντόπιοι την αποκαλούν "διάβολο των δέντρων", εξαιτίας των γρυλισμάτων της.

Φωτογραφία ajmatthehiddenhouse

Τα οικοσυστήματα της Νέας Καληδονίας απειλούνται από κινδύνους, όπως: τα εισαγόμενα είδη, η αποψίλωση των δασών από την υλοτομία, την εξόρυξη, τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, τη γεωργία, την αστική ανάπτυξη και τον τουρισμό και τη μεταλλευτική βιομηχανία, κυρίως νικελίου. Μερικά είδη βρίσκονται σε κίνδυνο από την υπερεκμετάλλευση τους ως φαρμακευτικά φυτά. Παρά τις απειλές αυτές, δεν υπάρχουν γνωστά είδη που να έχουν εξαφανιστεί από το 1500. Περιβαλλοντικές οργανώσεις ασκούν μεγάλη πίεση για την προστασία και διατήρηση των μοναδικών οικοσυστημάτων των νησιών.

Φωτογραφία LeMeridien Hotels and Resorts

Φωτογραφία  mathetdjam

 Φωτογραφία dany13

 Φωτογραφία twiga_swala

Πηγές 1 2 3

Μανιτάρια που λάμπουν στο σκοτάδι

Η βιοφωταύγεια ή βιοφωτισμός είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο, που παρουσιάζουν διάφοροι ζώντες οργανισμοί. Βακτήρια, μύκητες, οι πυγολαμπίδες (και άλλα κολεόπτερα) καθώς και διάφοροι θαλάσσιοι οργανισμοί δημιουργούν και εκπέμπουν φως, σε διάφορα μήκη κύματος.

Υπάρχουν περισσότερα από 70 είδη μυκήτων τα οποία παρουσιάζουν το φαινόμενο της βιοφωταύγειας. Απαντώνται σε εύκρατα και τροπικά κλίματα και ανήκουν στην τάξη Agaricales. Εκπέμπουν ένα πρασινωπό φως σε ένα μήκος κύματος από 520-530  νανομέτρων. Η εκπομπή φωτός είναι συνεχής και εμφανίζεται μόνο σε ζωντανά κύτταρα. Το μπλε-πράσινο φως αποδίδεται στη λουσιφεράση, ένα οξειδωτικό ένζυμο, το οποίο εκπέμπει φως, καθώς αντιδρά με ένα οργανικό μόριο, την λουσιφερίνη.

Τα είδη που ανήκουν στο γένος Armillaria έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής και σχηματίζουν ορισμένους από τους μεγαλύτερους ζωντανούς οργανισμούς στον κόσμο. Μερικά είδη εμφανίζουν βιοφωταύγεια, όπως το Armillaria mellea-ένα εδώδιμο μανιτάρι που απαντάται σε εύκρατες περιοχές του βόρειου ημισφαιρίου.

Φωτογραφία Stu Phillips 

Το Panellus stipticus είναι ένα κοινό και ευρέως κατανεμημένο μανιτάρι στην Ασία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Φύεται σε ομάδες ή πυκνές συστάδες σε κορμούς φυλλοβόλων δέντρων, κυρίως οξιάς, δρυός και σημύδας. Η γεύση του είναι πικρή και για το λόγο αυτό δεν είναι βρώσιμο. Έχει ένα πορτοκαλί-κίτρινο χρώμα έως καφέ και ένα λαμπερό πράσινο χρώμα, όταν εκπέμπει φως.

Φωτογραφία Sasata

Φωτογραφία Sasata

Φωτογραφία Ylem
Το φαινόμενο της βιοφωταύγειας, γνωστό και ως "foxfire" ή "νεράιδα φωτιά" είναι γνωστό από τους αρχαίους χρόνους. Η παλαιότερη καταγραφή είναι από το 382 π.Χ. από τον Αριστοτέλη, ο οποίος αναφέρεται σε ένα φως, που σε αντίθεση με τη φωτιά, είναι κρύο στην αφή. Ο Ρωμαίος φιλόσοφος Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφερε επίσης ένα λαμπερό ξύλο σε ελαιώνες.

Το Filoboletus manipularis είναι είδος μανιταριού, που φυτρώνει μόνο του ή σε συστάδες πάνω σε κορμούς δέντρων που σαπίζουν. Είναι εύκολα αναγνωρίσιμο από το μικρό λευκό-κρεμ καπάκι του και είναι γνωστό για την βιοφωταύγεια που παρουσιάζει. 

Φωτογραφία steveax1

Φωτογραφία razor4343

Φωτογραφία The Atlantic
Mycena ονομάζεται ένα μεγάλο γένος μανιταριών. Τα περισσότερα μέλη του έχουν γκρι-καφέ χρώμα, ενώ μερικά είδη έχουν φωτεινότερο χρώμα. Περισσότερα από 33 είδη του γένους βιοφωτίζουν. Το Mycena chlorophos αναπτύσσεται πάνω σε νεκρά ξυλώδη υπολείμματα, όπως ξερά κλαδιά και κορμούς δέντρων. Έχει ένα απαλό καφετί χρώμα και εκπέμπει ένα απαλό πράσινο χρώμα όταν βιοφωτίζει.

Φωτογραφία imbala

Φωτογραφία steveax1
Το Mycena haematopus είναι ένα είδος που χαρακτηρίζεται από το κοκκινωπό χρώμα του και παρουσιάζει αρκετά αδύναμη βιοφωταύγεια, που δεν είναι ορατή με το μάτι.

Φωτογραφία Sasata
Το Omphalotus Nidiformis είναι ένα είδος αξιοσημείωτο για τις βιοφωτίζουσες ιδιότητές του. Πατρίδα του είναι η νότια Αυστραλία και η Τασμανία. Είναι δηλητηριώδες είδος, αλλά όχι θανατηφόρο.

Φωτογραφία Weatherboard 

Φωτογραφία Weatherboard 
Πολλά είδη του γένους Omphalotus έχουν βιοφωτίζουσες ιδιότητες. Το Omphalotus olearius είναι κι αυτό δηλητηριώδες είδος και απαντάται σε δασικές περιοχές της Ευρώπης. Το πορτοκαλί χρώμα του, σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού κι όταν το μάτι προσαρμοστεί στο σκοτάδι φαίνεται σαν μπλε-πράσινο χρώμα.

Φωτογραφία kukipecurka

Φωτογραφία Noah Siegel
Ο λόγος για τον οποίο οι μύκητες εξελίχτηκαν έτσι, ώστε να εκπέμπουν φως, παραμένει ένα μυστήριο. Μελέτες σε εργαστήρια, σχετικά με την ικανότητα αυτών των μυκήτων που βιοφωτίζουν να σηματοδοτούν την παρουσία τοξινών στο έδαφος, δείχνουν ότι οι μύκητες εκπέμπουν λιγότερο φως όταν εκτίθενται σε διάφορα μέταλλα και οργανικούς ρύπους. Θα μπορούσε λοιπόν στο εγγύς μέλλον, να χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγηση της τοξικότητας των περιβαλλοντικών δειγμάτων του εδάφους και των ιζημάτων. Θα μπορούσαν επίσης να χρησιμεύσουν ως εργαλείο για βιοεπανόρθωση (καθαρισμός που χρησιμοποιεί ζωντανούς οργανισμούς) μολυσμένου εδάφους.

Πηγές 1 2 3 4 5 6 7