Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Οι πολύχρωμοι φασιανοί

Ο Φασιανός (Phasianus) είναι γένος πτηνών, που ανήκει στην οικογένεια Φασιανίδες και στην τάξη Ορνιθόμορφα. Υπάρχουν περίπου 25 είδη, με καταγωγή από την Ασία. Σήμερα, με την ανθρώπινη παρέμβαση, το πτηνό έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. 
Φωτογραφία gary noon
Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι Αργοναύτες έφεραν στην Ευρώπη το φασιανό τον κοινό (Phasianus colchicus). Μάλιστα, το όνομά του το οφείλει στον ποταμό Φάσι στην Κολχίδα, όπου φέρονται να τον συνάντησαν για πρώτη φορά. Αυτό που είναι ιστορικά βεβαιωμένο είναι ότι οι Ρωμαίοι μετέφεραν τον φασιανό δυτικά, μέχρι τη Βρετανία, ενώ από εκεί τον μετέφεραν οι άποικοι στην Αμερική, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Φωτογραφία  pondhawk
Φωτογραφία Frankyboy5
Ο Φασιανός χαρακτηρίζεται από έντονο φυλετικό διμορφισμό καθώς ο θηλυκός φασιανός είναι μικρότερος σε μέγεθος από τον αρσενικό και δεν έχει εντυπωσιακά χρώματα. Η ουρά του είναι πολύ μακριά και φθάνει περίπου τα 40 εκατοστά. Χαρακτηριστική είναι επίσης η βραχνή φωνή του.
Φωτογραφία  valiant ho
Φωτογραφία SuperJew
Φωτογραφία  C. P. Ewing
Ο Φασιανός είναι κυρίως εδαφόβιο ζώο, απαντά σε ανοιχτά δάση, σε άλση, σε συστάδες δέντρων, θαμνώδεις εκτάσεις και αγρούς. Είναι παμφάγος, τρέφεται όμως κυρίως με σπόρους. Είναι ικανός να σκάψει με το ένα πόδι στο χιόνι για να βρει τροφή κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Η άριστη όραση και ακοή τον βοηθούν να αντιλαμβάνεται τα αρπακτικά. Ο κοινός Φασιανός πετάει με πολύ ισχυρά φτεροκοπήματα, αλλά σπάνια φτάνει πολύ ψηλά, όταν όμως απειλείται προτιμά να κρυφτεί παρά να πετάξει. 
Φωτογραφία  pattymcgann
Φωτογραφία  Snowyowls
Οι φασιανοί μπορούν να τρέξουν με την ταχύτητα των 12 έως 16 χλμ. ανά ώρα και να πετάξει με ταχύτητα 56 έως 72 χλμ. ανά ώρα. Μπορούν επίσης να κολυμπήσουν. Ο αρσενικός Φασιανός συγκροτεί ένα χαρέμι από τρία θηλυκά. Τα αρσενικά αναπαράγονται μέχρι τον θάνατό τους. Ο θηλυκός φασιανός γεννά περίπου 60 αυγά και η επώαση διαρκεί 24 μέρες. Οι νεοσσοί μπορούν αμέσως να ακολουθήσουν τη μητέρα τους στην αναζήτηση τροφής. Εντός δύο μηνών γίνονται και ικανά να πετάξουν.
Φωτογραφία Francesco Veronesi
Φωτογραφία coniferconifer
Οι κυριότεροι θηρευτές των φασιανών είναι οι αλεπούδες, τα γεράκια και οι κουκουβάγιες που κυνηγούν τα μικρά πουλιά, ενώ ρακούν και μεφίτιδες τρέφονται με τα αυγά τους. Οι φασιανοί έχουν χαμηλό ποσοστό επιβίωσης. 35% των νεαρών πουλιών πεθαίνουν πριν φτάσουν στην ηλικία των 6 έως 10 εβδομάδων. Μόνο το 2-3% των πουλιών καταφέρνουν να επιβιώσουν μέχρι την ηλικία των 3 ετών. Μπορούν να επιβιώσουν μέχρι και 3 χρόνια στην άγρια ​​φύση.
Φωτογραφία  P. Stubbs photo
Φωτογραφία  mattjstrong
Φωτογραφία Richard Crossley
Φωτογραφία Snowyowls 
Φωτογραφία Robert tdc
Φωτογραφία  Andrew Duncalf
Φωτογραφία Francesco Veronesi 
Πηγές 1 2 3 4


Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Οι καταρράκτες Kuang Si στο Λάος

Όμορφες εικόνες από τους καταρράκτες Kuang Si στο Λάος. 

Η πλούσια βλάστηση και οι όμορφες φυσικές λιμνούλες τραβερτίνη με το τυρκουάζ χρώμα, που σχηματίζονται από τις πτώσεις των νερών, προσελκύουν πολλούς ντόπιους επισκέπτες.



Laurisilva - Το δαφνοδάσος της Μαδέρας

Υπάρχουν περιοχές του πλανήτη μας στις οποίες ο άνθρωπος δεν έχει βάλει το χεράκι του, στο όνομα της "προόδου" και της "ανάπτυξης". Η φύση ανεπηρέαστη έκανε τη δουλειά της με τον μοναδικό τρόπο που αυτή ξέρει. Μια τέτοια περιοχή βρίσκεται στο πορτογαλικό νησί της Μαδέρας. Πρόκειται για το αρχέγονο τροπικό δάσος βροχής Laurisilva.
Laurisilva ή δάσος δαφνών (Laurel forest) αποκαλείται το υποτροπικό δάσος που χαρακτηρίζεται από πλατύφυλλα, αειθαλή είδη δέντρων, που ανήκουν στην οικογένεια των δαφνών (Lauraceae) και φτάνουν σε ύψος μέχρι και τα 40 μέτρα. Χρειάζονται ένα οικοσύστημα με υψηλή υγρασία, όπως τα δάση των νεφών και άφθονες βροχοπτώσεις όλο το χρόνο. 
Φωτογραφία  VenaCos
Φωτογραφία  benoit_d
Εκατομμύρια χρόνια πριν δαφνώνες κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της νότιας Ευρώπης. Τώρα πρωτογενή δαφνοδάση περιορίζονται σε νησιά του Ατλαντικού ωκεανού - στις Αζόρες, τη Μαδέρα και τις Καναρίους Νήσους. Στο νησί της Μαδέρας βρίσκεται το μεγαλύτερο δαφνοδάσος.  Στο νότιο τμήμα διασώζεται ελάχιστο τμήμα του ιθαγενούς τροπικού δάσους βροχής του νησιού, το οποίο κάλυπτε παλαιότερα όλη την έκταση της Μαδέρας. Στο βορρά όμως, αρκετές κοιλάδες διατηρούν το χαρακτηριστικό δάσος, και η ευρύτερη περιοχή τους αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο.
Το 90% της έκτασης του δάσους (περίπου 15.000 εκτάρια) πιστεύεται ότι είναι αρχέγονο δάσος. Η Laurisilva της Μαδέρας είναι αξιοσημείωτη για τη βιολογική ποικιλομορφία της με τουλάχιστον 76 ενδημικά αγγειακά φυτικά είδη. Η οικολογία της Μαδέρας στηρίζεται εξ ολοκλήρου στο Laurisilva. Το δάσος προστατεύει το μικροκλίμα του νησιού και προσφέρει ένα σπίτι για τα είδη που υπάρχουν εδώ και μόνο εδώ. Ενδημικά είδη ζώων, πουλιών, νυχτερίδων, πεταλούδων εξαρτώνται από την ύπαρξη της πλούσιας και σπάνιας ενδημικής βλάστησης.
Φωτογραφία  Castle Gate
Φωτογραφία Jnvalves
Φωτογραφία Jnvalves
Φωτογραφία Luismiguelrodrigues
Φωτογραφία  Christiaan Arthur Hemerik


Ένα πανέμορφο ασιατικό τρυγόνι

Μια εκπληκτική φωτογραφία του φωτογράφου Zahoor Salmi. 
Είναι το ασιατικό ή ερυθροκίτρινο τρυγόνι (Streptopelia orientalis) μέλος της οικογένειας των περιστεριδών, που σπανίζει στη βόρεια και δυτική Ευρώπη. Προτιμά περισσότερο περιοχές της Ρωσίας, την Ιαπωνία, τη Νοτιοανατολική Ασία και την ινδική υποήπειρο.

Όταν, τον Φεβρουάριο του 2011, παρατηρήθηκε ένα τέτοιο πουλί στην αυλή ενός παρατηρητή πουλιών στο Oxfordshire της Αγγλίας, συγκεντρώθηκαν 500 άτομα πρόθυμα να πληρώσουν το αντίτιμο των 5 λιρών για να το δουν και να το φωτογραφίσουν από το παράθυρο της κουζίνας.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Ανεβαίνοντας το Μπίλιοβο

Τα Σωτηριάνικα είναι ένα παραδοσιακό χωριό της Μεσσηνίας στη δυτική πλευρά της οροσειράς του Ταϋγέτου. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 350 μέτρων στους πρόποδες του βουνού. Κατά την παράδοση, το χωριό πήρε την ονομασία του από τον Σωτήρη Μενούση, τον πρώτο οικιστή του, ο οποίος καταγόταν από τα Ανώγεια της Σπάρτης.

Το χωριό διαθέτει μια σειρά σημαντικών αξιοθέατων που έχουν χαρακτηριστεί ως Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία: ο Πύργος των Καπετανάκηδων, ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου και ο Ιερός Ναός της Αγίας Κυριακής, ο Ιερός Ναός Υπαπαντής Σωτήρος, η παλαιά Γέφυρα «Κοσκάρακα», της οποίας η καμάρα στηρίζεται σε ένα βράχο, η «νεώτερη» Γέφυρα «Κοσκάρακα» και τέλος, το κτήριο του Δημοτικού Σχολείου, που αποτελεί δείγμα τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής.
Από τα Σωτηριάνικα ξεκινά το Μπίλιοβο, μια από τις πιο όμορφες πεζοπορικές διαδρομές της Μεσσηνίας. Το περίφημο λιθόστρωτο μονοπάτι κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και συνέδεε τα χωριά της περιοχής. Το τμήμα που σώζεται σήμερα και πρόσφατα χαρακτηρίστηκε μνημείο έχει μήκος  3 χλμ. και 83 στροφές, από τις οποίες οι 78 είναι 180 μοιρών. Ανεβαίνοντας οι επισκέπτες πεζοπόροι έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν από ψηλά τα χωριά την Μάνης και τον Μεσσηνιακό κάμπο. Το Μπίλιοβο οδηγεί και καταλήγει στο χωριό Αλτομιρά σε υψόμετρο 800 μέτρων.
Τα Αλτομιρά είναι αμφιθεατρικά κτισμένα σε μια βουνοπλαγιά του ΤαΰγετουΣύμφωνα με τοπική παράδοση, η περιοχή οφείλει το όνομά της σε κάποιο ληστή ή φυγάδα που ονομαζόταν Αλτόμορος και είχε καταφύγει στην περιοχή. Το ορεινό έδαφος αποτελούσε καταφύγιο των κλεφτών επί Τουρκοκρατίας, ενώ στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 πρόσφεραν μεγάλο αριθμό οπλαρχηγών. 
Τα Αλτομιρά, τα οποία έχουν κηρυχθεί από το 1999 διατηρητέος οικισμός, έχουν παλιά πέτρινα σπίτια, εξαίρετα δείγματα της Μανιάτικης αρχιτεκτονικής, εκ των οποίων αρκετά έχουν αναπαλαιωθεί. Κεντρικός ναός του χωριού είναι ο Άγιος Αθανάσιος, κτισμένος περίπου το 1865. Στα Αλτομιρά ανήκει και το μεταβυζαντινό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...