Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Η λίμνη Κουρνά στην Κρήτη

Η λίμνη Κουρνά είναι η μοναδική φυσική λίμνη γλυκού νερού της Κρήτης. Βρίσκεται στα ανατολικά του νομού Χανίων, κοντά στα όρια με τον νομό Ρεθύμνου.  
Είναι τοποθετημένη στις βόρειες παρυφές των Λευκών Ορέων,  σε ένα κοίλωμα που δημιουργήθηκε από καρστικό βύθισμα. Απέχει 4 χλμ. περίπου από τον παραθαλάσσιο οικισμό Γεωργιούπολη και 2,5 χλμ. από τον ομώνυμο οικισμό Κουρνάς.
Φωτογραφία reality.split
Αναφέρεται στην αρχαιότητα από τον Στέφανο τον Βυζάντιο με την ονομασία Κορήσια, ενώ πιστεύεται ότι υπήρχε κοντά ιερό της Κορησίας Αθηνάς. Η αλλαγή της ονομασίας της λίμνης Κορησία τοποθετείται κατά την περίοδο της Αραβοκρατίας στην Κρήτη, αλλά η προέλευση του ονόματος άλλοτε αποδίδεται σε αραβική λέξη που σημαίνει λίμνη ή λουτήρα και άλλοτε ως παράφραση της ελληνικής λέξης κρουνός.
Φωτογραφία Pat Neary
Το ακριβές υψόμετρο και οι διαστάσεις της λίμνης μεταβάλλονται κατά την διάρκεια του έτους, αποκαλύπτοντας την αμμώδη όχθη της τους καλοκαιρινούς μήνες. Η λίμνη έχει μέγιστο μήκος 1.087 μέτρα και μέγιστο πλάτος 880 μέτρα. Έχει μέγιστη έκταση 579 στρεμμάτων, ενώ το μέγιστο βάθος της λίμνης είναι 22,5 μέτρα. Η επιφάνειά της βρίσκεται σε υψόμετρο 20 μέτρων από το επίπεδο της θάλασσας.
Φωτογραφία Alex V.
Η λίμνη τροφοδοτείται από δύο υπόγειες πηγές και την επιφανειακή απορροή, ενώ η πηγή Μάτι ή Αμάτι είναι ορατή στην υποχώρηση των υδάτων, που παρατηρείται στην λίμνη τους καλοκαιρινούς μήνες. Είναι σημαντικός σταθμός για αποδημητικά πουλιά, έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000 και αποτελεί προστατευόμενη Περιοχή Προστασίας Ορνιθοπανίδας. 
Φωτογραφία aetos1986
Η παρόχθια βλάστηση είναι σε καλή κατάσταση στην ανατολική και νότια όχθη. Η βλάστηση αποτελείται από ενδημικά φυτά της Κρήτης και της ανατολικής Μεσογείου, ενώ τα κοντινά υψώματα αποτελούνται από αραιή βλάστηση από πουρνάρια και φρύγανα.
 Ερπετά όπως τρανόσαυρες,  αγιόφιδα και ένα σπάνιο είδος δίχρωμης χελώνας φιλοξενούνται στη λίμνη. Στα νερά της  υπάρχουν χέλια, ενώ φιλοξενεί σπάνια για την νήσο ψάρια. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί η εμφάνιση ξενικού είδους ψαριού στα νερά της λίμνης, του κοινού χρυσόψαρου, που αποδίδεται σε ανθρώπινη επέμβαση, μεταβάλλοντας την οικολογική ισορροπία του οικοσυστήματος.
Φωτογραφία aetos1986
Στην ορνιθοπανίδα της λίμνης εντάσσονται κοινές πάπιες, βαλτόπαπιες, πορφυροτσικνιές, αργυροτσικνιές, νερόκοτες, φερεντίνια, χαλκόκοτες και κατά καιρούς ερωδιοί και κορμοράνοι, που βρίσκουν καταφύγιο εδώ. Στην ευρύτερη περιοχή της λίμνης εντοπίζονται πάνω από 40 είδη πτηνών και αρκετά είδη ερπετών.
Φωτογραφία aetos1986
Τα σημαντικότερα προβλήματα που παρατηρούνται στην λίμνη είναι η συσσώρευση τουριστικών και οικιστικών δραστηριοτήτων, που επιδρούν στον υδροβιότοπο με απορρίμματα και λύματα. Η ποιότητα των νερών παραμένει κατάλληλη για κολύμπι.
Φωτογραφία aetos1986
Η κατάσταση της λίμνης χαρακτηρίζεται γενικά ως καλή αλλά απειλείται με υποβάθμιση της περιβαλλοντικής αξίας της. Η εσφαλμένη κατασκευή του φράγματος που δεν επιτρέπει την ελεγχόμενη εκροή, οι αντλήσεις του νερού της λίμνης για την άρδευση ποτιστικών εκτάσεων, για τις ανάγκες ύδρευσης των οικισμών και οι αποθέσεις, έχουν μεταβάλλει σημαντικά τα ποσοτικά και βαθυμετρικά χαρακτηριστικά της λίμνης.
Φωτογραφία Pat Neary
Η λίμνη γνωρίζει σημαντική τουριστική ανάπτυξη ως προορισμό εκδρομής ή περιπάτου. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως προορισμός παραθερισμού και αναψυχής, φυσιολατρικού και γεωλογικού ενδιαφέροντος. Για τις ανάγκες των λουομένων και των επισκεπτών υπάρχουν υδροποδήλατα και εγκαταστάσεις εστίασης. Το χωριό Κουρνάς έχει παραδοσιακό χαρακτήρα και αποτέλεσε έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης στην Κρητική Επανάσταση του 1866.
Φωτογραφία  feltfinland
Για τη συγκεκριμένη λίμνη υπάρχουν δύο θρύλοι.
 Ο πρώτος μιλάει για μια ξανθιά κοπέλα η οποία πριν από αρκετά χρόνια επιδίωκε να σωθεί από τις ερωτικές ορέξεις του πατέρα της ο οποίος είχε μαγευτεί από την ομορφιά της. Τότε η κοπέλα ευχήθηκε να βουλιάξει η περιοχή και να γίνει λίμνη λέγοντας τα εξής λόγια: "Βούλα και Βουλιλίμνα και εγώ στοιχειό στη λίμνα". Έτσι πραγματοποιήθηκε η ευχή της καθώς σείστηκε το έδαφος και βούλιαξε και έτσι δημιουργήθηκε η λίμνη. 
Φωτογραφία  aetos1986
Ο δεύτερος θρύλος μιλάει για τους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι συμπεριφέρονταν σαν να μην βρίσκονταν στον δρόμο του Θεού και τότε Εκείνος θύμωσε και τους τιμώρησε ρίχνοντας βροχές οι οποίες κράτησαν αρκετές μέρες, πνίγοντας το χωριό και δημιουργώντας μια λίμνη. Ακόμη λέγεται ότι η μόνη που σώθηκε από αυτόν τον κατακλυσμό ήταν η κόρη του παπά η οποία εμφανίζεται ως οπτασία να κάθεται σε ένα βράχο στη λίμνη και να χτενίζει τα μαλλιά της. 
Φωτογραφία aetos1986
Υπάρχει επίσης μια τοπική δοξασία ότι η λίμνη είναι "άπατη" και "αματάτη", δηλαδή δεν έχει πυθμένα, λόγω του χρωματισμού της με γαλάζιους διαδοχικούς κύκλους. Τέλος υποστηρίζεται ότι στη λίμνη υπάρχουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία για αυτό και κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται αναστάτωση μπαίνοντας σε αυτήν, ενώ άλλοι αισθάνονται μια πολύ καλή ενέργεια.
Φωτογραφία  gilia80 - busy, but back one day hopefully!
Πηγή

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Ετικέτες

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Το φαράγγι του ποταμού Blyde-Το πράσινο φαράγγι

Στη Νότια Αφρική, στην επαρχία Mpumalanga (σημαίνει "το μέρος όπου ο ήλιος ανατέλλει") βρίσκεται το φαράγγι του ποταμού Blyde (Blyde River Canyon). Το φαράγγι αποτελεί το βόρειο τμήμα της οροσειράς Drakensberg (σημαίνει "Βουνά του Δράκοντα" στη γλώσσα Αφρικάανς, "Φράγμα από δόρατα" στη γλώσσα Ζουλού ), της υψηλότερης οροσειράς στη Νότια Αφρική.
Έχει μήκος 26 χλμ. και βάθος 762 μέτρα, κατά μέσο όρο. Το φαράγγι αποτελείται κυρίως από κόκκινο ψαμμίτη. Το υψηλότερο σημείο του φαραγγιού, το Mariepskop, είναι 1.944 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ το χαμηλότερο σημείο του, εκεί όπου ο ποταμός αφήνει το φαράγγι, είναι ελαφρώς μικρότερο από 561 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας. Αυτό σημαίνει ότι με κάποιο μέτρο το φαράγγι είναι πάνω από 4.500 πόδια (1.372 μ) βαθιά.
Αν και είναι δύσκολο να συγκριθούν φαράγγια παγκοσμίως, το Blyde River Canyon είναι ένα από τα μεγαλύτερα φαράγγια στη Γη. Επιπλέον, μπορεί να είναι το μεγαλύτερο "πράσινο φαράγγι"  λόγω της πλούσιας υποτροπικής βλάστησης. 
Στο φαράγγι αυτό βρίσκονται μερικοί από τους πιο απόκρημνους γκρεμούς του κόσμου. Πιο ψηλοί και πιο απόκρημνοι από οποιοδήποτε άλλο φαράγγι του πλανήτη. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο φαράγγι της Αφρικής και χαρακτηρίζεται φυσικό θαύμα της αφρικανικής ηπείρου. 
Εδώ βρίσκεται και ο καταρράκτης Kadishi, ο οποίος πέφτει από ύψος 200 μέτρων. Σχηματισμένος από ένα είδος ασβεστόλιθου (Tufa) είναι ο ψηλότερος καταρράκτης αυτού του είδους στη Γη. Εντυπωσιακό είναι έχει σχηματιστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζει με ένα πρόσωπο που κλαίει συνεχώς και για το λόγο αυτό ονομάζεται και "Το κλαμένο πρόσωπο της φύσης".
Η καλύτερη θέα σε όλο το φαράγγι είναι οι "Τρεις Ρόνταβελ" - "Three Rondavels". Τρία τεράστια στρογγυλά βράχια που θυμίζουν τα σπίτια ή καλύβες των ιθαγενών, που είναι επίσης γνωστά με το όνομα rondavel.
Ο ποταμός που διασχίζει το φαράγγι ονομάστηκε Blyde to 1844 όταν ο Hendrik Potgieter, αρχηγός των Voortrekkers, με τους συντρόφους του επέστρεψε ασφαλής από τον Κόλπο Delagoa, που βρίσκεται στις ακτές της Μοζαμβίκης και όλοι μαζί συνάντησαν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, οι οποίοι τους θεωρούσαν νεκρούς. Blyde στα Ολλανδικά σημαίνει "αίσιος, ευοίωνος, χαρμόσυνος".
Για την ιστορία, οι Voortrekkers ήταν μετανάστες, κυρίως αγρότες, κατά τη διάρκεια του 1830 και του 1840, οι οποίοι έφυγαν από την Αποικία του Ακρωτηρίου, η οποία τότε ήταν Βρετανική αλλά είχε ιδρυθεί από Ολλανδούς και κινήθηκαν προς το εσωτερικό της σημερινής Νότιας Αφρικής.
Το φαράγγι του ποταμού Blyde υποστηρίζει μεγάλη ποικιλομορφία ζωής. Συμπεριλαμβάνονται πολλά είδη αντιλόπης, πολυάριθμα ψάρια, ιπποπόταμοι και κροκόδειλοι και πολλά είδη πρωτευόντων. Εξίσου μεγάλη είναι και η ποικιλομορφία της ορνιθοπανίδας. Τα πανέμορφα Narina Trogon, πολλά είδη αετών, κουκουβάγιας, γερακιών, τουράκο, η αφρικανική Finfoot και πολλά άλλα ζουν στη περιοχή του φαραγγιού.
Το φαράγγι Blyde, όπως και η ευρύτερη περιοχή είναι πολύ δημοφιλής τουριστικά και υποστηρίζεται με καλά ανεπτυγμένες υποδομές.

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Ετικέτες

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Όρκα - Ο λύκος της θάλασσας

Η όρκα είναι ένα από τα αξιοθαύμαστα ζώα του πλανήτη μας. Το μέγεθός της, η εντυπωσιακή εμφάνισή της με το ασπρόμαυρο χρώμα, η ευφυΐα της, η δύναμή της την κάνουν μοναδική!
Είναι ένα από τα 35 είδη στην οικογένεια δελφινίδες, που πρωτοεμφανίστηκε περίπου 11 εκατομμύρια χρόνια πριν. Αναφέρεται κοινώς ως φάλαινα δολοφόνος και σπανιότερα ως "Μαύρο ψάρι".
Οι όρκες απαντώνται σε όλους τους ωκεανούς, από τις παγωμένες περιοχές της Αρκτικής και της Ανταρκτικής έως τις τροπικές θάλασσες. Είναι το μεγαλύτερο σωζόμενο μέλος της οικογένειας των δελφινιών και ένα από τα πιο ισχυρά αρπακτικά του κόσμου. 
 Φωτογραφία no ceiling
Το αρσενικό συνήθως έχει μήκος που κυμαίνεται μεταξύ 6m και 8m και ζυγίζει πάνω από 6 τόνους. Τα θηλυκά είναι μικρότερα, και το μήκος τους μπορεί να είναι από 5m έως και 7m , ενώ ζυγίζουν 3-4 τόνους. Τα νεογέννητα ζυγίζουν περίπου 180 κιλά και έχουν μήκος 2,4m.  Το μεγάλο μέγεθος της όρκας καθώς και η δύναμή της την καθιστούν ένα από τα γρηγορότερα θαλάσσια θηλαστικά, καθώς είναι ικανή να κινηθεί με ταχύτητες που ξεπερνούν τα 56 χιλιόμετρα την ώρα. Η διάρκεια ζωής των θηλυκών είναι κατά μέσο όρο 50 χρόνια, με μέγιστη 80-90 χρόνια. Τα αρσενικά ζουν κατά μέσο όρο 29 χρόνια, με μέγιστη διάρκεια ζωής 50-60 χρόνια. Σε πολλές περιπτώσεις, η διάρκεια ζωής των φαλαινών-δολοφόνων εξαρτάται από τη θέληση του ζώου.
Θεωρούνται κορυφαίοι θηρευτές, καθώς δεν έχουν φυσικούς εχθρούς και τρέφονται ακόμα και με μεγάλους καρχαρίες. Κάποιες τρέφονται αποκλειστικά με ψάρια, ενώ άλλες κυνηγούν θαλάσσια θηλαστικά όπως: θαλάσσιους λέοντες, φώκιες, θαλάσσιους ίππους, ακόμη και μεγάλες φάλαινες. Μερικές φορές αποκαλούνται "λύκοι της θάλασσας", επειδή κυνηγούν σε ομάδες, όπως και οι λύκοι.
Φωτογραφία Turk Images
Οι θηλυκές φάλαινες-δολοφόνοι, μετά την ηλικία των 15 χρόνων και με περίοδο κύησης που διαρκεί από 15 έως 18 μήνες, γεννούν ένα μικρό, περίπου μια φορά κάθε πέντε χρόνια.
Η θνησιμότητα των μικρών φαλαινών είναι μεγάλη, κατά τους πρώτους 6-7 μήνες της ζωής τους. 37-50% των μικρών πεθαίνουν. Στην φροντίδα των νεαρών φαλαινών συμμετέχουν και οι δύο γονείς. 
Οι όρκες είναι ιδιαίτερα κοινωνικές. Είναι αξιοσημείωτες για τις πολύπλοκες κοινωνίες τους. Μόνο οι ελέφαντες και τα πρωτεύοντα θηλαστικά, όπως οι άνθρωποι, ζουν σε συγκριτικά πολύπλοκες κοινωνικές δομές. Κάποιοι πληθυσμοί αποτελούνται από οικογένειες βασιζόμενες στη γραμμή αίματος της μητέρας οι οποίες είναι οι σταθερότερες από τις αντίστοιχες κάθε άλλου ζωικού είδους. 
Η όρασή τους είναι εξαιρετική, πάνω και κάτω από το νερό, όπως και η ακοή τους.  Έχουν επίσης καλή αίσθηση της αφής. Έχουν εξελιγμένο βιολογικό σόναρ, ανιχνεύοντας με τον τρόπο αυτό τη θέση και τα χαρακτηριστικά του θηράματος και άλλα αντικείμενα στο περιβάλλον τους.
Οι όρκες έχουν το δεύτερο βαρύτερο εγκέφαλο από όλα τα θαλάσσια θηλαστικά. Μιμούνται η μία την άλλη, και φαίνεται πως διδάσκουν εκούσια διάφορες τεχνικές σε άλλους συγγενείς τους. Αυτό γίνεται πιο εμφανές όταν φάλαινες-δολοφόνοι βγαίνουν εσκεμμένα στις παραλίες για να πιάσουν φώκιες. 
Φωτογραφία Traveler Jim
Στην Península Valdés, μερικές φορές ενήλικες όρκες αρπάζουν φώκιες από την ακτή, και τις αφήνουν κοντά στα μικρά τους, βοηθώντας τις νεαρές φάλαινες να εξασκηθούν στις δύσκολες τεχνικές αρπαγής με τα εξασθενημένα πλέον θηράματα. Στα νησιά Crozet, οι μητέρες σπρώχνουν τα μικρά τους στις ακτές, περιμένοντας ώστε, αν χρειαστεί, να τραβήξουν τα μικρά τους πίσω στη θάλασσα.
Άτομα που έχουν έρθει σε στενή επαφή με τις όρκες αναφέρουν πληθώρα συμβάντων που δείχνουν την περιέργεια αυτών των φαλαινών, τη διάθεσή τους για παιχνίδι και την ικανότητά τους να λύνουν προβλήματα. Για παράδειγμα, οι όρκες της Αλάσκας έχουν μάθει όχι μόνο να κλέβουν ψάρια από παραγάδια, αλλά αντιμετώπισαν και ποικίλες τεχνικές σχεδιασμένες για να τις σταματήσουν, όπως τη χρήση γραμμών χωρίς δόλωμα ως δέλεαρ. 
Φωτογραφία Images by John 'K'
Σε μια περίπτωση κάποιοι ψαράδες τοποθέτησαν τα πλοία τους σε θέσεις που απείχαν μεταξύ τους αρκετά μίλια, και εκ περιτροπής ανέσυραν μικρές ποσότητες από την ψαριά τους, με την ελπίδα ότι οι φάλαινες δε θα προλάβαιναν να κινούνται ανάμεσα στα πλοία για να κλέψουν ψάρια καθώς θα συλλέγονται. 
Ένας μελετητής περιέγραψε αυτό που ακολούθησε ως εξής: "Για λίγη ώρα πέτυχε. Μετά από λίγο οι φάλαινες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Χρειάστηκε λιγότερο από μία ώρα για να βρουν τη λύση. Ήταν τόσο χαρούμενες όταν τα κατάφεραν, που παίζαμε παιχνίδια. Πηδούσαν έξω από το νερό, δίπλα στα πλοία". —Craig Matkin.
 Φωτογραφία  fotolen
 Οι ερευνητές περιγράφουν επίσης περιπτώσεις στις οποίες άγριες όρκες προκαλούν παιχνιδιάρικα ανθρώπους μετακινώντας επανειλημμένα αντικείμενα που οι άνθρωποι προσπαθούν να φτάσουν, ή ξαφνικά εκτοξεύουν ένα κομμάτι πάγου αφότου κάποιος τους πετάξει μια χιονόμπαλα. 
Η χρήση διαλέκτων που κάνουν οι όρκες και η μεταβίβαση πολύπλοκων κυνηγετικών τεχνικών που έχουν μάθει από γενιά σε γενιά έχουν περιγραφεί ως ένα είδος πολιτισμού. Οι πολύπλοκες και σταθερές διάλεκτοι και οι συμπεριφορές ομάδων φαλαινών-δολοφόνων που ζουν στις ίδιες περιοχές φαίνεται πως δεν εμφανίζονται σε κανένα άλλο είδος, με εξαίρεση τους ανθρώπους, και συνιστούν ανεξάρτητη εξέλιξη πολιτισμικών χαρακτηριστικών.
Τα άγρια αυτά θηλαστικά έχουν σημαντική θέση στις παραδόσεις ιθαγενών, με δοξασίες που ποικίλουν: κάποιοι τις θωρούν ως τις ψυχές των ανθρώπων, ενώ άλλοι ως ανελέητους δολοφόνους. 
Έχουν εξέχουσα θέση στην ιστορία, την τέχνη και την θρησκεία των αυτόχθονων λαών της βορειοδυτικής ακτής του Ειρηνικού.
Οι Χάιντα τις θεωρούν τα πιο ισχυρά πλάσματα του ωκεανού και η μυθολογία τους λέει ότι ζουν σε σπίτια και πόλεις στα βάθη του ωκεανού. Σύμφωνα με τους μύθους τους, οι όρκες παίρνουν ανθρώπινη μορφή όταν βυθίζονται και όσοι άνθρωποι πνίγονται πηγαίνουν να ζήσουν μαζί τους.
Φωτογραφία marlin harms
Οι Kwakwaka'wakw πιστεύουν ότι είναι οι κυρίαρχοι του υποθαλάσσιου κόσμου και ότι έχουν τα λιοντάρια της θάλασσας ως σκλάβους και τα δελφίνια ως πολεμιστές.
Στην μυθολογία τους, όπως και σε αυτήν των Nuu-chah-nulth, οι όρκες είναι οι ψυχές των νεκρών αρχηγών τους.
Οι Tlingit της νοτιοανατολικής Αλάσκας τις θεωρούν θεματοφύλακες των ωκεανών και ευεργέτες των ανθρώπων. Στις ιστορίες των Yupik της Σιβηρίας, οι όρκες εμφανίζονται ως λύκοι τον χειμώνα και οι λύκοι εμφανίζονται ως φάλαινες-δολοφόνοι το καλοκαίρι. Πιστεύουν ότι είναι οι προστάτες και βοηθοί τους κατά τη διάρκεια του κυνηγιού τους στη θάλασσα.
 Φωτογραφία Crieffy.
Στους δυτικούς πολιτισμούς, κυριαρχούσε ο φόβος για την όρκα, που θεωρούνταν άγριο και επικίνδυνο αρπακτικό. Ο πρώτος που περιέγραψε μια φάλαινα-δολοφόνο ήταν ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, (Ρωμαίος φυσικός φιλόσοφος και ιστοριογράφος, περίφημος κυρίως από το έργο του «Φυσική Ιστορία»), γύρω στο 70 μ.Χ., ο οποίος έγραψε: "Οι όρκες, την εμφάνιση των οποίων καμιά άλλη εικόνα δεν μπορεί να περιγράψει, εκτός από μια τεράστια μάζα άγριας σάρκας με δόντια, είναι εχθροί των άλλων (φαλαινών), στις οποίες επιτίθενται και ξεσκίζουν, όπως τα πολεμικά πλοία εμβολίζουν."
Παγκοσμίως, οι εκτιμήσεις του πληθυσμού των φαλαινών δολοφόνων είναι αβέβαιες, αλλά πρόσφατες εκτιμήσεις συμφωνούν σε ένα ελάχιστο 50.000. Ντόπιες εκτιμήσεις συμπεριλαμβάνουν 25.000 όρκες στον Ατλαντικό, 8.500 στον τροπικό Ειρηνικό, 2.250-2.700 στον πιο ψυχρό βορειοανατολικό Ειρηνικό και 500-1.500 στη Νορβηγία. Ο Οργανισμός Αλιείας της Ιαπωνίας υπολόγισε ότι οι όρκες που βρίσκονται στις θάλασσες γύρω από την Ιαπωνία είναι 2.321.

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Ετικέτες
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...