Η θαλάσσια ανεμώνη ανήκει στη κατηγορία των ασπόνδυλων ζώων. Η θαλάσσια ανεμώνη δεν είναι φυτό, αλλά ζώο και μάλιστα αρπακτικό. Τα πλοκάμια του είναι κολλώδη και δηλητηριώδη και δίνουν τη δυνατότητα στο πλάσμα αυτό να αρπάζει και να τρώει όχι μόνο μικροοργανισμούς, αλλά και αρκετά μεγάλα ψάρια, ανάλογα με το μέγεθος και το είδος της ανεμώνης.
Φωτογραφία Brocken Inaglory
Οι περισσότερες θαλάσσιες ανεμώνες έχουν διάμετρο από 1,8 έως 3 εκατοστά, αλλά έχουν γίνει γνωστές και ανεμώνες πιο μικρές με διάμετρο 4 χιλιοστά και μεγαλύτερες με διάμετρο 2 μέτρα. Μπορούν να έχουν πλοκάμια από μερικές δεκάδες έως μερικές εκατοντάδες.
Φωτογραφία: *Michelle*(meechelle)
Το στόμα τους είναι στη μέση του δίσκου και περιβάλλεται από τα πλοκάμια, που είναι οπλισμένα με πολλά cnidocytes. Αυτά είναι κύτταρα, που λειτουργούν ως άμυνα, αλλά και ως μέσο για να πιάσουν το θήραμά τους. Περιέχουν nematocysts. Κάθε nematocyst περιέχει μια κύστη γεμάτη τοξίνες.
Όποιο ψάρι ακουμπήσει τα πλοκάμια της θα παραλύσει και θα ακινητοποιηθεί. Τότε με μια αιφνίδια κίνηση θα το αρπάξει και θα το οδηγήσει στο στόμα της. Μετά από λίγη ώρα η θαλάσσια ανεμώνη θα αποβάλει τα υπολείμματα που δεν χώνεψε.
Φωτογραφία Mbz1
Το ψάρι-κλόουν είναι το μόνο ψάρι - φίλος της- που το δηλητήριό της δεν το επηρεάζει. Αυτό το ψάρι εκκρίνει ένα ειδικό υγρό που τα τσιμπήματα της ανεμώνης δεν αντιδρούν πάνω του. Το ψάρι - κλόουν βρίσκει καταφύγιο μέσα στα πλοκάμια της ανεμώνης για να μην το φάνε τα άλλα ψάρια.
Το ψάρι - κλόουν ανταμείβει την ανεμώνη προσελκύοντας άλλα ψάρια για να τα τρώει εκείνη. Έρευνες απόδειξαν ότι η ανεμώνη δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό.
Φωτογραφία: Mila Zinkova
Η θαλάσσια ανεμώνη μπορεί να μετακινηθεί αλλά με αργό ρυθμό εκατοστό-εκατοστό.
Τείνουν να μένουν στο ίδιο σημείο, εκτός αν καταστεί ακατάλληλο, λόγω συνθηκών (π.χ. παρατεταμένη ξηρασία) ή αν δεχτούν επίθεση. Στις περιπτώσεις αυτές κολυμπούν σε νέα θέση.
Φωτογραφία: Chizeng
Mία από τις μεγαλύτερες σε μέγεθος θαλάσσιες ανεμώνες της Μεσογείου, η Cerianthus membranaceus, χαρακτηρίζεται από ποικίλους χρωματισμούς, και συναντάται σε αμμώδη αλλά και σε βραχώδη υποστρώματα, σε εισόδους σπηλιών, όπου προσπαθεί να αποφύγει το έντονο φως. Είναι δύσκολο να φωτογραφηθεί, καθώς είναι εξαιρετικά συσταλτή, επειδή είναι υπερευαίσθητη στην πίεση και στο φως.
Φωτογραφία Esculapio
Φωτογραφία: Mila Zinkova
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου