Bled Island-Νησάκι βγαλμένο από παραμύθι

Το Bled Island βρίσκεται στην λίμνη Bled της Σλοβενίας. Πρόκειται για ένα διάσημο τουριστικό αξιοθέατο, το οποίο μοιάζει να έχει βγει από παραμύθι… Το μεγαλύτερο κτήριο στο νησί είναι ο ιερός ναός “Church of the Assumption of Mary Pilgrimage”.

http://www.otherside.gr

Τα 10 ταχύτερα θηλαστικά ζώα στο έδαφος

10: Γκρίζα αλεπού

Η Γκρίζα αλεπού, μπορεί να τρέξει με 67.5 χιλιόμετρα την ώρα. Είναι μικρόσωμες με μακρύ τρίχωμα και τρέφονται κυρίως με μούρα, αλλά και μικρά ζώα. Έχουν δυνατή όσφρηση και συνήθως κυκλοφορούν την νύχτα.

9: Κογιότ
Τα κογιότ μπορούν να τρέξουν με 69 χιλιόμετρα την ώρα. Κυνηγούν μικρά θηράματα, όπως τα κουνέλια και οι σκίουροι. Τα κογιότ μπορούν να βρεθούν σχεδόν παντού στον κόσμο. Τα κογιότ έχουν χαρακτηριστικό ουρλιαχτό το όποιο τα έχει κάνει και τόσο διάσημα.

8: Cape Hunting Dog

Το αφρικανικό άγριο σκυλί, όπως αλλιώς αποκαλείτε τρέχει με 72 χιλιόμετρα την ώρα. Αυτά τα σκυλιά, δεν είναι εξημερωμένα και κυνηγάνε με τον ίδιο τρόπο όπως τα αρπακτικά ζώα μιας σαβάνας.

7: Άλκες
Οι άλκες μπορούν να τρέξουν με 74 χιλιόμετρα την ώρα. Οι άλκες είναι κυρίως ειρηνικά ζώα, και τα περισσότερα κατοικούν στις πεδιάδες και τα δάση της Ουάσιγκτον. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο είδος ελαφιών στον κόσμο.

6: Quarter horse
Το Quarter horse μπορεί να τρέξει με 76 χιλιόμετρα την ώρα. Το quarter horse είναι ιδανικό για μικρές αποστάσεις, και κατά συνέπεια ένα πολύ δημοφιλές άλογο κούρσας. Το αμερικανικό Quarter horse αναπαρήχθη αρχικά από Αραβικά και Τούρκικα άλογα.

5: Λιοντάρι
Ο βασιλιάς των ζώων μπορεί να τρέξει με 80 χιλιόμετρα την ώρα. Ζουν κυρίως σε αγέλες και κάποιοι τα παρομοιάζουν με μεγάλες γάτες. Η διάρκεια ζωής του είναι γύρο στα 14 χρόνια.

4: Γαζέλα Thomson
Η γαζέλα Thomson, που πήρε το όνομα της από τον εξερευνητή Joseph Thomson μπορεί να τρέξει με 82 χιλιόμετρα την ώρα. Ομομάζονται και "tommies" και ζουν συνήθως 15 χρόνια.

3: Άγρια Γκνου
Το άγριο Γκνου "Wildebeests", μπορεί να τρέξει με 82 χιλιόμετρα την ώρα παρά το βάρος του. Τα νεογέννητα Γκνου, έχουν κίτρινο-καφετί χρώμα και παίρνουν το ενήλικο χρώμα σε περίπου 2 μήνες από την γέννησή τους.

2: Αντιλόπη Pronghorn
Οι αντιλόπες Pronghorn, ένα άλλο ζώο της σαβάνας, μπορούν να φθάσουν στην ταχύτητα των 98 χιλιόμετρων την ώρα. Μπορούν να ταξιδέψουν μεγάλες αποστάσεις χωρίς ξεκούραση, με ταχύτητα 45-50 χιλιόμετρα την ώρα.

1: Τσιτάχ
Το τσιτάχ είναι το γρηγορότερο ζώο επί εδάφους στον πλανήτη. Τρέχει με 112 χιλιόμετρα την ώρα. Μπορεί να αναπτύξει αυτήν την ταχύτητα σχεδόν αστραπιαία, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα. Το τσιτάχ έχει πολύ αδύνατο σώμα γιαυτό και αποφεύγει τα υπόλοιπα αρπακτικά της σαβάνας.

http://www.psaxtiria.com

O αυτοκρατορικός πιγκουίνος-ένα υπόδειγμα του ζωικού βασιλείου

Κάθε χειμώνα, στην καρδιά της ανελέητης ερήμου του πάγου της Ανταρκτικής, στο βάθος του πιο αφιλόξενου πεδίου της Γης, λαμβάνει χώρα ένα απίστευτο ταξίδι, σταθερά εδώ και χιλιετίες. Χιλιάδες αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι εγκαταλείπουν την ασφάλεια των βαθέων του ωκεανού, το βαθυγάλανο σπίτι τους, σκαρφαλώνουν στην ολόλευκη γη και ξεκινούν το ταξίδι τους προς την απομονωμένη ενδοχώρα, μια περιοχή τόσο ακραία αποτρεπτική, που δε συντηρεί κανενός άλλου είδους ζωή. Στοιχημένοι, οι πιγκουίνοι περπατούν, τυφλώνονται και σκεπάζονται από χιονοθύελλες. Αποφασιστικά συνεχίζουν, οδηγούμενοι από την παντοδύναμη επιθυμία της αναπαραγωγής. Θέλουν να πάνε να γεννήσουν, να εξασφαλίσουν τη συνέχιση του είδους τους.

Ένα πρότυπο ενεργειακής συντήρησης

Ο πιγκουίνος είναι ένα ζώο που έχει την ικανότητα να ρυθμίζει την εσωτερική θερμοκρασία του. Λόγω της υψηλής θερμοκρασίας του αίματος του, έχει τη δυνατότητα να κρατά σταθερή την σωματική του θερμοκρασία ακόμα και στις πιο ακραίες συνθήκες. Αυτό το καταφέρνει, χάρη στη λιπαρή ουσία που εκκρίνει για να στεγανοποιήσει τα φτερά του (είναι σε θέση να απλώσει τη λιπαρή ουσία με το ράμφος του και να δεσμεύσει μεγάλες ποσότητες αέρα μεταξύ της λιπαρής ουσίας και του σώματος, ο όποιος χρησιμεύει ως ένας μονωτής).  Επιπλέον τα ανατομικά και φυσικά χαρακτηριστικά του έχουν αναπτυχθεί, δεδομένου ότι ο πιγκουίνος έχει εξελιχθεί για να εξασφαλίσει τη θερμική ισορροπία του σώματος του.

Ο πιγκουίνος έχει να αντιμετωπίσει τους περιορισμούς τόσο της θαλάσσιας, όσο και της επίγειας ζωής. Ενώ, το υποθαλάσσιο περιβάλλον παραμένει σταθερό, το επίγειο περιβάλλον υπόκειται σε κλιματολογικές αλλαγές. Κατ’ αυτόν το τρόπο δεν είναι περίεργο, το ότι η ζωή του πιγκουίνου είναι μια αδιάκοπη μάχη προσαρμογής μεταξύ κρύου και ζέστης.
Για να αντιμετωπίσει το χειμώνα στο Νότο, ο Αυτοκρατορικός Πιγκουίνος έχει υιοθετήσει κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, οι όποιοι του εξοικονομούν πολύ ενέργεια. Η πιο εντυπωσιακή προσαρμογή στο περιβάλλον, είναι ο σχηματισμός αγέλης, μέσα στην οποία οι πιγκουίνοι μαζεύονται ο ένας δίπλα στον άλλο και διαμορφώνουν μια πολύ πυκνή ομάδα, έτσι ώστε μόνο οι πλάτες τους να εκτίθενται στον αέρα. Στη συνέχεια υπάρχει εναλλαγή θέσεων, έτσι ώστε αυτοί που είναι στην άκρη του σχηματισμού της πυκνής ομάδας να κινούνται βαθμιαία προς το κέντρο όπου θα προστατευθούν περισσότερο για λίγο, έως ότου βρεθούν στην άκρη και πάλι.

Ένα μοντέλο εγκράτειας και αντοχής

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Αυτοκρατορικού Πιγκουίνου είναι η ικανότητα του να επιβιώνει με τα αποθέματα φαγητού που έχει, κατά τη διάρκεια της ιδιότυπης νηστείας του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου νηστείας, η οποία διαρκεί περίπου 115 ημέρες για το αρσενικό και καλύπτει ολόκληρη τη χρονική περίοδο του κύκλου αναπαραγωγής - τους χορούς ερωτοτροπίας, το ζευγάρωμα, τη γέννηση του αυγού, τη περίοδο επώασης και την εκκόλαψη των νεογνών- κάθε πιγκουίνος μπορεί να χάσει μέχρι και το ένα τρίτο του σωματικού του βάρους.

Ένας μοναδικός τρόπος αναπαραγωγής

Το ζευγάρι κάνει μόνο ένα αυγό, το οποίο επωάζεται έξω από μια φωλιά, κατά τη διάρκεια της πιο ψυχρής περιόδου ολόκληρης της χρονιάς. Αυτή η διαδικασία απαιτεί πολλές εβδομάδες νηστείας και προσπάθειας από τους γονείς. Το αυγό είναι εύθραυστο και δεν πρέπει να έλθει σε επαφή με τον πάγο. Πρέπει να κρατηθεί στην ειδική θήκη επώασης, ειδάλλως μπορεί να παγώσει, να σπάσει ή να εκτεθεί στα αρπακτικά ζώα. Κατά μέσο όρο, μόνον τα δύο τρίτα των αυγών θα εκκολαφθούν. Ο αριθμός των χαμένων αυγών ποικίλει εντυπωσιακά από χρονιά σε χρονιά. 

Ένα πρότυπο μοναδικής κωδικοποίησης

Ένα επιπλέον εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του Αυτοκρατορικού Πιγκουίνου, είναι η δυνατότητα φωνητικής ταυτοποίησης και αναγνώρισης. Όχι μόνο ένα νεογνό μπορεί να αναγνωρίσει τους γονείς του με τραγούδι που διαρκεί μόλις δύο δέκατα του δευτερολέπτου, αλλά μπορεί να το κάνει αυτό τη στιγμή που άλλοι έξι γονείς τραγουδούν γύρω του, με ένταση μέχρι και έξι Ντεσιμπέλ πάνω από αυτή των γονιών του.

Ένα μοντέλο Πίστης

Το ζευγάρι παραμένει πιστό καθ’ όλη τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν παραμένει μαζί για μια ζωή. Μόνο μερικές δεκάδες ζευγάρια, θα ξαναενωθούν το επόμενο χειμώνα.

Εμφάνιση

Τα αρσενικά και τα θηλυκά, δεν έχουν σχεδόν καμία ουσιαστική διαφορά, μεταξύ τους. Και τα δύο φτάνουν σε ύψος τα 1,25 μέτρα. Τα αρσενικά ζυγίζουν περίπου 32 κιλά και τα θηλυκά ελαφρώς λιγότερο.

Τροφή

Κυρίως τρώνε μικρά ψάρια, καλαμάρια και καρκινοειδή. Τα ψάρια και τα καλαμάρια πιάνονται με βουτιές 550 μέτρων, κατά τις οποίες οι πιγκουίνοι φτάνουν μέχρι τον πυθμένα της θάλασσας. Μπορούν επίσης να τραφούν με καρκινοειδή που βρίσκονται στην κατώτερη επιφάνεια του θαλάσσιου πάγου. Οι Αυτοκράτορες μπορούν να ταξιδέψουν από 150 μέχρι και 1400 χιλιόμετρα για να βρουν τροφή.

Αναπαραγωγή και Κύκλος Ζωής

Τα πουλιά περνούν τη χρονική περίοδο μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου στη θάλασσα. Επιστρέφουν στις αποικίες τους, το Μάρτιο ή στις αρχές Απριλίου. Η επιστροφή τους συμπίπτει με τη δημιουργία του χειμερινού θαλάσσιου πάγου. Πολύ συχνά, τα πουλιά ταξιδεύουν 50 με 120 χιλιόμετρα πάνω στον πάγο για να φτάσουν στις αποικίες τους. Μεταξύ Μαΐου και αρχών Ιουνίου κλωσούν ένα μεγάλο αυγό. Οι Αυτοκράτορες δεν υπερασπίζονται ούτε τις φωλιές τους, ούτε την περιοχή τους. Οι ενήλικοι συνήθως συναθροίζονται σε μεγάλες ομάδες ή αγέλες, ειδικά κατά τη διάρκεια της επώασης. Μετά από τη γέννηση του αυγού, τα θηλυκά επιστρέφουν στη θάλασσα (περίπου 40 ημέρες μετά από την άφιξή τους στην αποικία) και τα αρσενικά αναλαμβάνουν την ευθύνη καθ’ όλη την περίοδο επώασης του αυγού (περίπου 65 ημέρες). Το ζευγάρι είναι μονογαμικό για ολόκληρη τη διάρκεια της αναπαραγωγής, αλλά η διατήρηση των ζευγαριών μεταξύ των εποχών αναπαραγωγής είναι πολύ χαμηλή (μόλις 15%).
Τα αρσενικά νηστεύουν για περίπου 115 μέρες, από την άφιξη τους στην αποικία μέχρι το τέλος της εποχής της επώασης. Τα νεογνά γεννιούνται σχεδόν αβοήθητα και βασίζονται αποκλειστικά στους γονείς τους για να ζεσταθούν. Η μακρά έκθεσή τους στα φυσικά στοιχεία τις πρώτες εβδομάδες ζωής τους, είναι πιθανό να προκαλέσει το θάνατό τους. 

Μετά την εκκόλαψη, το αρσενικό επωάζει το νεοσσό για περίπου 10 ημέρες, κατόπιν παίρνει σειρά το θηλυκό. Το θηλυκό επιστρέφει στην αποικία μετά από δυο μήνες, περίοδο όπου βρισκόταν στη θάλασσα, και στη συνέχεια και οι δύο γονείς αναλαμβάνουν την επώαση του νεοσσού για 45 με 50 ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι γονείς κάνουν εναλλασσόμενα ταξίδια στον ωκεανό για να πιάσουν τροφή για το νεοσσό. Εάν το θηλυκό αργήσει να επιστρέψει στην αποικία, το αρσενικό μπορεί να εκκρίνει μια γαλακτώδη ουσία από το λαιμό του για να ταΐσει το νεοσσό έως ότου φτάσει το θηλυκό με τα τρόφιμα (οι νεοσσοί είναι σε θέση να διπλασιάσουν το σωματικό τους βάρος, μόνο μ’ αυτή την τροφή, εάν αυτό είναι απαραίτητο). Οι νεοσσοί αρχίζουν να βγαίνουν έξω από την ειδική θήκη επώασης, μόλις κλείσουν τον πρώτο μήνα ζωής τους.
Όσο μεγαλώνουν, οι νεοσσοί δημιουργούν μεγάλες ομάδες, οι οποίες ονομάζονται «βρεφικοί σταθμοί». Αυτό αρχίζει να συμβαίνει, όταν οι νεοσσοί φτάσουν τις 45 με 50 μέρες ζωής. Μέσα στους «βρεφικούς σταθμούς», δέχονται επισκέψεις από τους γονείς τους, που τους φέρνουν φαγητό. Όταν η άνοιξη επιστρέφει, η συχνότητα των «επισκέψεων τροφής» των γονιών αυξάνεται, γιατί ο θαλάσσιος πάγος μειώνεται και οι πιγκουίνοι δεν αναγκάζονται να ταξιδέψουν τόσο μακριά για να βρουν τροφή.
Οι νεοσσοί αρχίζουν να αλλάζουν δέρμα στις αρχές Νοεμβρίου. Οι ενήλικοι σταματούν να ταΐζουν τα παιδιά τους και αφήνουν την αποικία πριν από την ολοκλήρωση της αλλαγής του δέρματος των νεοσσών. Τελικά, το Δεκέμβρη με αρχές Ιανουαρίου οι νεοσσοί αναχωρούν για το πρώτο τους ταξίδι στη θάλασσα. Σ’ αυτό το σημείο έχουν πια ηλικία περίπου 150 ημερών.

Μόνο το 74% των νεοσσών επιζεί τόσο πολύ. Οι κύριες αιτίες θανάτου είναι η έκθεση τους στις χιονοθύελλες, η έλλειψη τροφής (όταν αδυνατούν να επιστρέψουν οι γονείς τους από το κυνήγι), όταν πέφτουν σε παλιρροιακές ρωγμές πάγου και όταν πέφτουν θύματα των αρπακτικών πουλιών. Όταν μεγαλώσουν οι νεοσσοί κινδυνεύουν από τα Ανταρκτικά αρπακτικά πουλιά skuas, από τους θαλάσσιους ελέφαντες και από τις φάλαινες δολοφόνους. Οι δύο τελευταίοι, κυνηγούν και τους ενήλικους αλλά με λιγότερη επιτυχία.
Οι νεοσσοί δε ζευγαρώνουν μέχρι να γίνουν πέντε ετών. Κατά μέσο όρο, δεν επιστρέφουν στις αποικίες έως ότου γίνουν τεσσάρων. Το ελάχιστο ποσοστό επιβίωσης κατά το πρώτο χρόνο ζωής των νεοσσών είναι περίπου 19%. Το μέσο ετήσιο ποσοστό επιβίωσης ενηλίκων είναι 95,1%. Ο μέσος όρος ζωής είναι 19.9 έτη. Αν οι νεαροί πιγκουίνοι μπορέσουν να επιβιώσουν κατά το πρώτο έτος ζωής τους, έχουν πάρα πολλές πιθανότητες μακροζωίας.

http://www.villagecinemas.gr

Σας προτείνω:
Δείτε το ντοκυμανταίρ " The Emperor’s Journey" (Το ταξίδι του αυτοκράτορα): η επική ιστορία του ηρωικού αγώνα τους για επιβίωση.
Διαβάστε τη συνέντευξη του σκηνοθέτη Λικ Ζακέ 
http://www.melodia.gr/4dcgi/_w_articles_mel1_100285_01/12/2005_139847

Ποια είναι τα πιο επικίνδυνα ζώα;

Παρακάτω θα δείτε μία λίστα με τα 10 πιο επικίνδυνα ζώα. Ξεκινάμε από το λιγότερο, προς το περισσότερο επικίνδυνο. 

10) Δηλητηριώδης Βάτραχος Dart 

Ο βάτραχος Dart εκκρίνει μία νευροτοξίνη ώστε να αμύνεται σε επιθέσεις αρπακτικών. Κάθε τέτοιος βάτραχος, παράγει τέτοια ποσότητα νευροτοξίνης, που είναι ικανή να σκοτώσει 10 ανθρώπους με τη μία! 

9) Βουβάλι Cape 

Τα βουβάλια αυτά ζυγίζουν 1,5 τόνο. Όταν μυρίζονται τον κίνδυνο, επιτίθενται με τα αιχμηρά κέρατά τους. 

Ακόμα και τα λιοντάρια τα φοβούνται και αποφεύγουν να τα πλησιάσουν! 

Κάθε χρόνο αυτού του είδους το βουβάλι, ευθύνεται για πολλούς θανάτους ανθρώπων. 

8) Πολική Αρκούδα 

Οι πολικές αρκούδες είναι ικανές να κόψουν για πλάκα ένα ανθρώπινο κεφάλι, με ένα απλό χτύπημα του ποδιού τους! 

Είναι οι πιο σαρκοβόρες από όλες τις άλλες αρκούδες. 

Τρώνε θαλάσσια άλογα, φάλαινες, ταράνδους, ακόμα και άλλες πολικές αρκούδες! 

7) Αφρικάνικος Ελέφαντας 

Οι αφρικάνικοι ελέφαντες, δεν είναι και τόσο φιλικοί όσο μπορεί να νομίζουμε. Σκοτώνουν πάνω από 500 ανθρώπους κάθε χρόνο, είτε πατώντας τους, είτε ξεσκίζοντάς τους με τους αιχμηρούς χαυλιόδοντες. 

Ένας αφρικάνικος ελέφαντας, ζυγίζει κατά μέσο όρο 16 τόνους. 

6) Κροκόδειλος αλμυρού νερού 

Ζει στη Βόρεια Αυστραλία και στη Νοτιοανατολική Ασία. Έχει μήκος 5-7 μέτρα και ζυγίζει 1,6 τόνους περίπου. 

Αυτό το ερπετό είναι ικανό να σκοτώσει κάποιο άλλο ζώο που να ζυγίζει 1 τόνο, σε λιγότερο από ένα λεπτό. Μέσα στο νερό, κινείται όσο κινείται ένα δελφίνι, ταχύτατα! 

5) Αφρικανικό Λιοντάρι 

Τα Αφρικανικά Λιοντάρια ζυγίζουν μέχρι μισό τόνο. Είναι υπεύθυνα για το θάνατο ~70 ανθρώπων κάθε χρόνο στην Τανζανία. 

Είναι πολύ επικίνδυνα και άμα βάλουν τη λεία τους στο μάτι, δύσκολα ξεφεύγει. 

4) Λευκός καρχαρίας 

Είναι πάρα πολύ επικίνδυνος. Μπορεί να φτάσει και τα 6 μέτρα σε μήκος και να ζυγίζει μέχρι και 5 τόνους. 

Σε γενικές γραμμές, δεν επιτίθενται στον άνθρωπο με την έννοια του να τον φάει ή κάτι τέτοιο. 

Αυτό όμως που τον κάνει τον λευκό καρχαρία επικίνδυνο για τους ανθρώπους, είναι τα δοκιμαστικά δαγκώματα που κάνει. 

Όταν δει άνθρωπο στη θάλασσα ή και ακόμα χειρότερα όταν αιμορραγεί και "μυριστεί" αίμα, κάνει τα δοκιμαστικά δαγκώματα για να καταλάβει τι αντικείμενο είναι. Ένα όμως δοκιμαστικό δάγκωμα, είναι αρκετό για να ξεσκίσει άνθρωπο. 

3) Μέδουσα σφήκα 

Οι μέδουσες σφήκες έχουν ως και 60 "αόρατα" πλοκάμια με μήκος του καθενός, έως και 4,5 μέτρα. 

Έχουν ένα ισχυρότατο δηλητήριο που κάθε πλοκάμι της, με ένα άγγιγμα, μπορεί να σκοτώσει 50 ανθρώπους με τη μία! 

Φανταστείτε εκεί τι γίνεται... 

2) Ασιατική κόμπρα 

Μία μέση ασιατική κόμπρα, έχει μήκος περίπου 1 μέτρο. 

Αν και οι ασιατικές κόμπρες, δεν έχουν το πιο επικίνδυνο δηλητήριο, είναι υπεύθυνες για τους περισσότερους θανάτους από τους 50.000 θανάτους ανθρώπων από φίδια, κάθε χρόνο! 

Είναι πολύ επιθετικό φίδι. 

1) Κουνούπι 

Εξαιτίας της ελονοσίας, το κουνούπι είναι το πιο επικίνδυνο από όλα τα υπόλοιπα που προαναφέραμε. 

Ένα τσίμπημα στον άνθρωπο είναι αρκετό για να του επιφέρει ακόμα και το θάνατο από ελονοσία ή και άλλες ασθένειες που του μεταδίδει το κουνούπι. 

Κάθε χρόνο πεθαίνουν εξαιτίας τσιμπήματος κουνουπιού και μετάδοση ασθενειών εξαιτίας του, 70 εκατομμύρια άνθρωποι!

http://coolweb.gr
Η εικονογράφηση έγινε από τη Νίκη με εικόνες από το διαδίκτυο

Εντελβάις - Leontopodium alpinum

Gnaphalium leontopodium και Leontopodium alpinum είναι οι δύο κύριες ποικιλίες αυτού του λουλουδιού. Το όνομα "Edelweiss" (Εντελβάις) χρονολογείται από το 1784 και προέρχεται από τις γερμανικές λέξεις "edel" (ευγενές) και "weiss" (λευκό). Το λουλούδι έγινε δημοφιλές τον 19ο αιώνα καθώς τα μεγάλα βουνά ασκούσαν ακαταμάχητη γοητεία στους ανθρώπους της πεδιάδας. Το γένος Leontopodium (στα ελληνικά "πόδι του λιονταριού") ξεκινά το μύθο του από τα βουνά της Ασίας όπου αντιπροσωπεύεται από τριάντα και πλέον είδη, από τα οποία μόνο δύο υπάρχουν στην Ευρώπη. Όταν το Εντελβάις καλλιεργείται σε πεδινά εδάφη, τα κοτσάνια του γίνονται μακρύτερα και η ανάπτυξή του άχαρη γιατί χάνει το συμπαγές σχήμα του και τη χνουδωτή υφή στα πέταλα του.

Το Εντελβάις, ο βασιλιάς των λουλουδιών του βουνού, είναι ένα μικρό, άσπρο και χνουδωτό φυτό με άνθη, που φυτρώνει ψηλά σε βραχώδεις γκρεμούς της Αυστρίας και των Βαυαρικών Άλπεων. Σύμφωνα με λαικές παραδόσεις της περιοχής λέγεται ότι "μόνο οι εκλεκτοί μπορούν να πιάσουν το Εντελβάις". Αυτό υπονοεί ότι μόνο οι έμπειροι ορειβάτες (οι εκλεκτοί) έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν τις απόκρυμνες περιοχές που φυτρώνει αυτό το λουλούδι.

Η λαϊκή παράδοση των Άλπεων εξηγεί ότι ένας νέος άντρας θα σκαρφαλώσει στους απότομους γκρεμούς, θα αποσπάσει ένα  Εντελβάις και θα το φέρει στην "Mädchen," την πολυαγαπημένη του. Ιστορίες αγάπης και τραγωδίας περιβάλουν αυτό το τολμηρό κατόρθωμα της αναρρίχησης των Άλπεων, αναγάγοντας το Εντελβάις σε απόδειξη αληθινής αγάπης και αξιών. Ακόμη και σήμερα υπάρχει ένα Rock/Rapp τραγούδι που λέει "Αν πράγματι μ' αγαπάς, ένα Εντελβάις να κρατάς", τραγουδισμένο στα αγγλικά από ένα αυστριακό γκρουπ.

Τελευταίες έρευνες όμως, έφεραν στην επιφάνεια ένα βιβλίο που χρονολογείται από το 1910 και το οποίο αναφέρει ότι το λουλούδι Εντελβάις στην πραγματικότητα έφθασε στην Ευρώπη από την Ασία σε κάποιον από τους προηγούμενους αιώνες. Τι παρωδία για ένα κατ' εξοχήν εθνικό σύμβολο της Αυστρίας και των Άλπεων!
Αρκετά άσχημο που το Εντελβάις δεν κατάγεται από τις Άλπεις, αλλά η τελική ειρωνεία είναι ότι λόγω των οικολογικών προβλημάτων της Ευρώπης και ιδιαίτερα των Άλπεων το Εντελβάις συγκαταλέγεται ανάμεσα στα είδη που κινδυνεύουν με εξαφάνιση. Εξαιτίας αυτού το προβλήματος, από το φθινόπωρο του 1990 ένας αριθμός φυτών Εντελβάις μεταφέρθηκε στη Νέα Ζηλανδία, σε ένα νέο προστατευμένο σπίτι για διατήρηση και αναπαραγωγή του είδους.

http://www.valentine.gr

Fly Geyser - το κρυμμένο μυστικό της Νεβάδα

Ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά της Νεβάδα είναι το Fly Geyser. Δημιουργήθηκε τυχαία το 1916 σε μια προσπάθεια ανεύρεσης νερού, για να μετατραπεί τμήμα της περιοχής της ερήμου σε καλλιεργήσιμη έκταση. Για δεκαετίες η γη παρέμενε ήσυχη, όταν ξαφνικά το 1960 το υπόγειο θερμό νερό βρήκε ένα αδύνατο σημείο. Το θερμό νερό μαζί με ορυκτά στοιχεία άρχισε να ανεβαίνει στην επιφάνεια, δημιουργώντας αυτόν τον εντυπωσιακό πίδακα. Ο πίδακας έφτανε σε ύψος τα 12 πόδια, αλλά κάθε χρόνο μεγάλωνε το ύψος του.

Αυτό το εντυπωσιακό φυσικό θαύμα βρίσκεται σχεδόν 32 χιλιόμετρα βόρεια του Gurlach, στο Washoe County της Nevada ,στο Fly Ranch, το οποίο είναι ιδιωτική περιοχή. Ένας ψηλός φράχτης και μια κλειδωμένη πύλη κρατάει τους ανεπιθύμητους επισκέπτες μακριά.

Πολλοί οργανισμοί έχουν προσπαθήσει να να προσεγγίσουν την περιοχή για μελέτη και να την ανοίξουν για το κοινό, χωρίς αποτέλεσμα.Η απάντηση ήταν αρνητική. Έτσι ο κόσμος απλώς πηδάει τον φράχτη για να δει αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο.

Πρόσφατα ένας ακόμα θερμός πίδακας δημιουργήθηκε, πιστοποιώντας τις συνεχώς μεταβαλλόμενες δυνάμεις κάτω από την επιφάνεια της Γής. Για άγνωστους λόγους ο αρχικός πίδακας δεν έχει πλέον στόμιο. Ίσως ο μεταγενέστερος πίδακας στέρησε από τον αρχικό το θερμό νερό ή ίσως απλώς παραμένει αδρανής.

                                                                                                                                

http://www.cmdrmark.com

http://www.otherside.gr