Ένα από τα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας είναι ο Παρνασσός. Εκτείνεται στους νομούς Βοιωτίας, Φθιώτιδας και Φωκίδας κι έχει μέγιστο ύψος 2.457 μέτρα, με υψηλότερη κορυφή την Λιάκουρα.
Φωτογραφία Electron08
Άρρηκτα συνδεδεμένος με την ελληνική μυθολογία αφού πάνω στα χώματά του ήταν χτισμένο το Μαντείο των Δελφών, το σπουδαιότερο μαντείο της Αρχαίας Ελλάδας. Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα οι Δελφοί, ο "ομφαλός της γης", αποτελούν πόλο έλξης χιλιάδων τουριστών από ολόκληρο τον κόσμο, προσδίδοντας με τη φήμη τους αίγλη στον Παρνασσό.
Φωτογραφία Phokeus
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, του βουνό οφείλει το όνομά του στον ήρωα Παρνασσό, γιο του Ποσειδώνα και της νύμφης Kλεοδώρας, ο οποίος είχε κτίσει πάνω στο βουνό μια πόλη, που καταστράφηκε από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Τότε οι κάτοικοι της πόλης ακολουθώντας τις κραυγές των λύκων οδηγήθηκαν ψηλότερα στο βουνό για να γλιτώσουν από τον κατακλυσμό. Εκεί έχτισαν μια νέα πόλη την οποία ονόμασαν Λυκώρεια, που σημαίνει "κραυγές των λύκων". Το όνομα αυτό διασώζεται μέχρι και σήμερα ελαφρώς παραλλαγμένο. Στον Παρνασσό γεννήθηκαν ο Έλλην και ο Aμφικτίων τα δύο σύμβολα του αρχαίου ελληνικού κόσμου.
Φωτογραφία Phokeus
Ο Παρνασσός θεωρούνταν ιερό βουνό για τους αρχαίους Έλληνες, ακριβώς όπως και ο Όλυμπος. Ο λόγος ήταν η ίδρυση, στις νοτιοδυτικές πλαγιές του, του Μαντείου των Δελφών. Ο Παρνασσός ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα και στις "Κωρυκειάδες νύμφες", οι οποίες ζούσαν στο Κωρύκειο άντρο πάνω στην Λυκώρεια, ενώ σε αυτόν ζούσαν και οι Μούσες. Σε αυτόν επίσης βρισκόταν η γνωστή Κασταλία πηγή.
Φωτογραφία Phokeus
Η Λιάκουρα (2.457 μ.) και ο Γεροντόβραχος (2.367 μ.) είναι οι δύο ψηλότερες κορυφές του. Ανάμεσά τους βρίσκεται η ράχη Αρνόβρυση, στην οποία βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο. Σε όλη τη διάρκεια του έτους, οι δύο αυτές κορυφές είναι γυμνές από βλάστηση, καλύπτονται από χιόνι, ενώ οι πλαγιές του βουνού είναι δασώδεις, με πυκνή βλάστηση και με κύριο δέντρο το έλατο, αλλά και κέδρους, μαυροπεύκα, αγριοκορομηλιές. Kατά μήκος των ρεματιών, κυριαρχει ο Πλάτανος. Σπάνια ενδημικά φυτά την άνοιξη μέχρι και τις αρχές του καλοκαιριού κατακλύζουν το βουνό σε μεγάλα υψόμετρα. Η παιώνια του Παρνασσού εντυπωσιάζει με το μέγεθος και το μαυροκόκκινο χρώμα των λουλουδιών της.
Φωτογραφία Athan Tasopoulos
Το βουνό φιλοξενεί πολλά είδη άγριων ζώων: λύκους, αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες, σκίουρους, αετούς, γύπες, γεράκια, αγριογούρουνα, φίδια και πολλά άλλα. Ο Εθνικός Δρυμός Παρνασσού έχει έκταση 36.000 στρέμματα και ιδρύθηκε το 1938. Βρίσκεται στα όρια των νομών Φωκίδας και Βοιωτίας, ανάμεσα στους Δελφούς, την Αράχωβα και την Αγόριανη. Στον χώρο του Δρυμού υπάρχουν εντυπωσιακές καταβόθρες, σπήλαια και βραχώδεις κορυφές και συναντά κανείς τα περισσότερα από τα είδη χλωρίδας και πανίδας που προαναφέρθηκαν.
Φωτογραφία Athan Tasopoulos
Τα τοπία που προσφέρει η οροσειρά του Παρνασσού είναι μοναδικά. Η θέα που προσφέρει στα δυτικά, προς το Κρισαίο πεδίο, τον Κορινθιακό και την οροσειρά της Γκιώνας είναι αξιοθαύμαστη, και δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχαίοι Έλληνες διάλεξαν ένα σημείο με τόσο επιβλητική θέα για να φτιάξουν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Επίσης υπάρχουν πολλές ορειβατικές διαδρομές διάσπαρτες σε όλο τον ορεινό όγκο, ενώ την δυτική πλευρά του βουνού διασχίζει το Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών, γνωστό ως Ε4.
Φωτογραφία Athan Tasopoulos
Το όμορφο βουνό έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλά δημοτικά τραγούδια της πατρίδας μας. Στίχοι σαν κι αυτούς γράφτηκαν και τραγουδήθηκαν:
"Συννέφιασε ο Παρνασσὸς
βρέχει στα καμποχώρια
και συ Διαμάντω μ᾿ άργησες
που πας αυτήν την ώρα;"
******
"Τι έχεις καημένε Παρνασσέ,
και στέκεις λυπημένος;
Μην είν᾿ τα χιόνια σου βαριὰ
και τα νερά σου κρύα;"
*****
"Όρε σ’ ένα δεντρί περδικούλα μου
σ’ ένα δεντρί στον Παρνασσό
όρε σ’ ένα δεντρί στον Παρνασσό
έγειρα ν ‘αποκοιμηθώ"
Φωτογραφία Simos1968
Αλλά και ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς ύμνησε την ομορφιά του Παρνασσού σε δύο ποιήματα: « Τραγούδια της πατρίδος μου (1886)» και «Η φλογέρα του βασιλιά (1910)».
"....... Ένα βουνό αποπάνω της αγρυπνοστέκει,
κι ο Παρνασσός λευκοχαράζει στον αέρα
βαθιά,
κι ο ρουμελιώτης ο Ζυγός παρέκει .....".
*****
"........Γρικά τον ήχο ο Παρνασσός
και το λαό αγναντεύει,
τραγούδι αρχίνησε κι αυτός,
γιατί τραγούδι είν' όλος,
ασώπαστο, ριζόκορφα,
σαν τη Φλογέρα εμένα......."
Φωτογραφία kyrk
Φωτογραφία CYAthens
Ο Παρνασσός θεωρούνταν ιερό βουνό για τους αρχαίους Έλληνες, ακριβώς όπως και ο Όλυμπος. Ο λόγος ήταν η ίδρυση, στις νοτιοδυτικές πλαγιές του, του Μαντείου των Δελφών. Ο Παρνασσός ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα και στις "Κωρυκειάδες νύμφες", οι οποίες ζούσαν στο Κωρύκειο άντρο πάνω στην Λυκώρεια, ενώ σε αυτόν ζούσαν και οι Μούσες. Σε αυτόν επίσης βρισκόταν η γνωστή Κασταλία πηγή.
Η Λιάκουρα (2.457 μ.) και ο Γεροντόβραχος (2.367 μ.) είναι οι δύο ψηλότερες κορυφές του. Ανάμεσά τους βρίσκεται η ράχη Αρνόβρυση, στην οποία βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο. Σε όλη τη διάρκεια του έτους, οι δύο αυτές κορυφές είναι γυμνές από βλάστηση, καλύπτονται από χιόνι, ενώ οι πλαγιές του βουνού είναι δασώδεις, με πυκνή βλάστηση και με κύριο δέντρο το έλατο, αλλά και κέδρους, μαυροπεύκα, αγριοκορομηλιές. Kατά μήκος των ρεματιών, κυριαρχει ο Πλάτανος. Σπάνια ενδημικά φυτά την άνοιξη μέχρι και τις αρχές του καλοκαιριού κατακλύζουν το βουνό σε μεγάλα υψόμετρα. Η παιώνια του Παρνασσού εντυπωσιάζει με το μέγεθος και το μαυροκόκκινο χρώμα των λουλουδιών της.
Το βουνό φιλοξενεί πολλά είδη άγριων ζώων: λύκους, αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες, σκίουρους, αετούς, γύπες, γεράκια, αγριογούρουνα, φίδια και πολλά άλλα. Ο Εθνικός Δρυμός Παρνασσού έχει έκταση 36.000 στρέμματα και ιδρύθηκε το 1938. Βρίσκεται στα όρια των νομών Φωκίδας και Βοιωτίας, ανάμεσα στους Δελφούς, την Αράχωβα και την Αγόριανη. Στον χώρο του Δρυμού υπάρχουν εντυπωσιακές καταβόθρες, σπήλαια και βραχώδεις κορυφές και συναντά κανείς τα περισσότερα από τα είδη χλωρίδας και πανίδας που προαναφέρθηκαν.
Τα τοπία που προσφέρει η οροσειρά του Παρνασσού είναι μοναδικά. Η θέα που προσφέρει στα δυτικά, προς το Κρισαίο πεδίο, τον Κορινθιακό και την οροσειρά της Γκιώνας είναι αξιοθαύμαστη, και δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχαίοι Έλληνες διάλεξαν ένα σημείο με τόσο επιβλητική θέα για να φτιάξουν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Επίσης υπάρχουν πολλές ορειβατικές διαδρομές διάσπαρτες σε όλο τον ορεινό όγκο, ενώ την δυτική πλευρά του βουνού διασχίζει το Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών, γνωστό ως Ε4.
Το όμορφο βουνό έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλά δημοτικά τραγούδια της πατρίδας μας. Στίχοι σαν κι αυτούς γράφτηκαν και τραγουδήθηκαν:
"Συννέφιασε ο Παρνασσὸς
βρέχει στα καμποχώρια
και συ Διαμάντω μ᾿ άργησες
που πας αυτήν την ώρα;"
******
"Τι έχεις καημένε Παρνασσέ,
και στέκεις λυπημένος;
Μην είν᾿ τα χιόνια σου βαριὰ
και τα νερά σου κρύα;"
*****
"Όρε σ’ ένα δεντρί περδικούλα μου
σ’ ένα δεντρί στον Παρνασσό
όρε σ’ ένα δεντρί στον Παρνασσό
έγειρα ν ‘αποκοιμηθώ"
Αλλά και ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς ύμνησε την ομορφιά του Παρνασσού σε δύο ποιήματα: « Τραγούδια της πατρίδος μου (1886)» και «Η φλογέρα του βασιλιά (1910)».
"....... Ένα βουνό αποπάνω της αγρυπνοστέκει,
κι ο Παρνασσός λευκοχαράζει στον αέρα
βαθιά,
κι ο ρουμελιώτης ο Ζυγός παρέκει .....".
*****
"........Γρικά τον ήχο ο Παρνασσός
και το λαό αγναντεύει,
τραγούδι αρχίνησε κι αυτός,
γιατί τραγούδι είν' όλος,
ασώπαστο, ριζόκορφα,
σαν τη Φλογέρα εμένα......."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου