Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Στάχτες και Χιόνι

Gregory Golbert
Το "Ashes and Snow" είναι το εξαιρετικό έργο του Gregory Golbert, που φωτίζει το όραμά του για έναν κόσμο στον οποίο τα ζώα συνυπάρχουν ειρηνικά με τους ανθρώπους.
Η ταινία μπορεί να θεωρηθεί ως ένα έργο τέχνης, καθώς και ως μια ποιητική σπουδή.
Επιχειρεί να άρει τα φυσικά και τεχνικά εμπόδια ανάμεσα στους ανθρώπους και τα άλλα είδη, εξαφανίζοντας την απόσταση που υπάρχει μεταξύ τους.
"Πρόκειται για μια διαδραστική εμπειρία, ένα άνοιγμα σ΄έναν κόσμο που ο θεατής κρίνεται ως άνθρωπος για τη συμπεριφορά του απέναντι στη φύση, απέναντι στα ζώα", λέει ο Gregory Golbert σε συνέντευξή του.
"Παλεύουμε διαρκώς μέσα στη δυτική πραγματικότητα, απομακρυσμένοι από το φυσικό μας περιβάλλον. Οι Αβορίγινες  ξέρετε  εξερευνούσαν τα ίδια ερωτήματα με τις τοιχογραφίες τους, δίνοντας έμφαση στον εσωτερικό κόσμο των ζώων, σε έναν ονειρικό κόσμο. Νομίζω ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να επιθυμούν να έχουν αυτόν τον διάλογο και στην ουσία, έστω και άθελά τους, δεν έπαψαν ποτέ να έχουν αυτόν τον διάλογο. 
Για να ξεκινήσουμε επιτέλους να ακούμε όλες τις φωνές, όχι μόνο τις ανθρώπινες, αλλά κι αυτές των ζώων, δηλαδή να πάψουμε να είμαστε ανθρωποκεντρικοί. Υπάρχει πλούτος σε αυτόν τον πλανήτη και δεν έχει να κάνει με τον υλικό μας κόσμο.
Το έργο "Στάχτες και Χιόνι" είναι μια μυθοπλασία. Είναι σαν να διαβάζεις ένα ποίημα του Ρίλκε. Στην πραγματικότητα σε ένα τέτοιο σκηνικό οι άνθρωποι φαντάζουν σαν ταξιδιώτες μέσα σε ένα νοητό σύμπαν. Ήθελα τα ζώα να κοιτάζουν κατάματα τον θεατή, Στην τέχνη γενικότερα έχουμε δει πλήθος θλιμμένων ανθρώπινων ματιών. Συνήθως σε μια φωτογραφία επικεντρωνόμαστε στους ανθρώπους. Τα κλειστά μάτια των ανθρώπων  δείχνουν μια σεμνότητα, έναν σεβασμό απέναντι στη φύση. Μια ευθύνη για όλα όσα έχουν συμβεί. Χωρίς καμία έπαρση. 
Το "Ashes and Snow" απλά προσθέτει το λιθαράκι του σε μια ανατρέψιμη διαδικασία. Ο καθένας μας μπορεί να συνεισφέρει κάτι στη σωτηρία του πλανήτη μας.
Ίσως αυτό ακούγεται ουτοπικό, ιδεαλιστικό.
Η τέχνη ξέρετε έχει πολλούς σκοπούς. Να γράψει ιστορία, να εκπαιδεύσει, αλλά και να λειτουργήσει θεραπευτικά. Το εκκρεμές κινείται σε δύο κατευθύνσεις. Αν η τέχνη αποτελεί μέσο για να θρέψουμε το ναρκισσισμό μας, τότε είναι μάταιη".
Συνέντευξη στη Νίνα-Μαρία Πασχαλίδου  Καθημερινή 29/3/2008


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...