Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Σπήλαια πάγου-ένας θαυμαστός υπόγειος κόσμος

Ένα σπήλαιο πάγου είναι ένα είδος φυσικού σπηλαίου, που περιέχει σημαντική ποσότητα πολυετών πάγων. Τουλάχιστον ένα τμήμα του σπηλαίου πρέπει να έχει θερμοκρασία κάτω από το μηδέν, όλο το χρόνο και το νερό πρέπει να έχει ταξιδέψει στην κρύα ζώνη του σπηλαίου.

Αυτό το είδος σπηλαίων περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1900 από τον Άγγλο Edwin Swift Balchο, ο οποίος πρότεινε τον γαλλικό όρο "glacieres". Διαφορετικοί μηχανισμοί ψύξης έχουν ως αποτέλεσμα το σχηματισμό διαφορετικών σε δομή κι εμφάνιση πάγων. Μπορεί να σχηματιστούν λίμνες πάγου, μια συμπαγής παγωμένη μάζα με πάχος δεκάδων μέτρων και μεγάλη ηλικία. Συσσωρευμένο χιόνι, το οποίο συμπιεσμένο υπό το βάρος της συνεχιζόμενης συσσώρευσης, πέφτει μέσα στην είσοδο ενός σπηλαίου και μπορεί τελικά να σχηματίσει πάγο χονδρόκοκκο, κρυσταλλικό, παρόμοιο με τον πάγο των παγετώνων. Αληθινοί υπόγειοι παγετώνες είναι σπάνιοι. Σταλαγμίτες, μικρά κομμάτια πάγου, κολώνες πάγου και παγωμένοι καταρράκτες είναι μερικοί από τους σχηματισμούς που βρίσκονται σε ένα σπήλαιο πάγου.
Φωτογραφία DragonSpeed
Το μεγαλύτερο σπήλαιο πάγου βρίσκεται στην Αυστρία, κοντά στο χωριό Werfen. Ονομάζεται Eisriesenwelt ή αλλιώς "Κόσμος των παγωμένων γιγάντων". Βρίσκεται μέσα στο όρος Hochkogel, στο τμήμα Tennengebirge των Άλπεων. Εκτείνεται σε μήκος 42 χλμ., αλλά μόνο το πρώτο χιλιόμετρο καλύπτεται από πάγο. 
 Φωτογραφία DebImpact  
Υπέροχοι σταλαγμίτες, όπως ο Πύργος Posselt στην ομώνυμη αίθουσα του σπηλαίου,  σταλακτίτες,  ένας τεράστιος σχηματισμός με το όνομα Great Ice Embankment και ύψος 25 μέτρα, αλλά και το Κάστρο του Hymir, ενός γίγαντα της σκανδιναβικής μυθολογίας, μέσα στο οποίο σταλακτίτες έχουν σχηματίσει το Frigga's Veil ή Όργανο Πάγου, ο Καθεδρικός Ναός Alexander von Mörk και το Παγωμένο Παλάτι, προσελκύουν περίπου 200.000 τουρίστες κάθε χρόνο. 
Φωτογραφία Imdat Solak 
Φωτογραφία DebImpact
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1879 από τον Anton Posselt, έναν Αυστριακό επιστήμονα, ο οποίος εξερεύνησε μόνο τα πρώτα 200 μέτρα του. Ήταν γνωστό στους ντόπιους, οι οποίοι πίστευαν ότι ήταν η πύλη της κολάσεως και αρνούνταν να το εξερευνήσουν. 
Φωτογραφία DebImpact
Ένα από τα πιο σημαντικά σπήλαια πάγου στον κόσμο είναι το Dobšinská στη Σλοβακία. Ανακαλύφθηκε το 1870 και αποτελεί μνημείο προστατευόμενο από την Ουνέσκο. Από τα 8.874 τετρ. μέτρα του σπηλαίου τα 7.171 καλύπτονται από πάγο. Ο συνολικός όγκος πάγου εκτιμάται σε 125.000 κυβικά μέτρα. 
 Φωτογραφία Martin Kosír
Η ηλικία του σπηλαίου υπολογίζεται σε περίπου 250.000 χρόνια. Το συνολικό μήκος του είναι 1.483 μέτρα και η μέση ετήσια θερμοκρασία του είναι μηδέν βαθμοί Κελσίου. Ο πάγος έχει σχηματιστεί με διάφορες μορφές: πάγος εδάφους, καταρράκτες, σταλακτίτες, στήλες μέσα στις αίθουσες και τους διαδρόμους του.
Φωτογραφία Roland_78
Φωτογραφία swatt42
Στην οροσειρά Low Tatra, στην κεντρική Σλοβακία, υπάρχει ένα από τα παλαιότερα γνωστά σπήλαια πάγου της Ευρώπης. Πρόκειται για το σπήλαιο Demänovská, για το οποίο η πρώτη γραπτή αναφορά γίνεται το 1299. Το σπήλαιο σχηματίζεται από τα υπόγεια ρεύματα του ποταμού Demänovka. Πάγος εδάφους, σταλακτίτες, σταλαγμίτες και στήλες πάγου είναι οι μορφές που έχει σχηματίσει ο πάγος και σε αυτό το σπήλαιο. 
Φωτογραφία Chief Architect
Φωτογραφία Krzyś
Στη Ρουμανία συναντάμε ένα σπήλαιο, που αποτελεί φυσικό θαύμα της χώρας-το σπήλαιο πάγου Scărişoara. Βρίσκεται στην οροσειρά Apuseni, που αποτελεί τμήμα των Καρπαθίων, και αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1863 από την αυστριακή γεωγράφο Arnold Schmidl. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το σπήλαιο σχηματίστηκε πριν από 3.500 χρόνια, κατά τη διάρκεια των παγετώνων, όταν αυτά τα βουνά καλύπτονται από χιόνι και πάγο, αν και η ακριβής ημερομηνία κατά την οποία το σπήλαιο ανακαλύφθηκε είναι ακόμα άγνωστη. Το σπήλαιο βρίσκεται σε υψόμετρο 1165 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχει βάθος 105 μέτρων και μήκος 720 μέτρων.
Φωτογραφία Peter Fenďa
 Φωτογραφία bortescristian
Τα σπήλαια πάγου αποτελούν ένα πραγματικό φυσικό θαύμα, ένα θαυμαστό υπόγειο κόσμο παγωμένων γλυπτών και σχηματισμών. Δείτε μερικές ακόμα φωτογραφίες από όμορφα σπήλαια πάγου στον κόσμο, όπως:
 το Serendipity στα Καναδικά Βραχώδη Όρη
Φωτογραφία cbclove
το Crystal στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ
Φωτογραφία ex_magician 
 Φωτογραφία ex_magician 
το Kungur στη Ρωσία
Φωτογραφία Firefly_v 
 Φωτογραφία Eltonia
το Fish Creek στον Καναδά 
Φωτογραφία beyond20khz
και το Dachstein στην Αυστρία
Φωτογραφία hychiu
Φωτογραφία tsaiid
Πηγές 1 2 3 4 5 6 7 8

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Το βροχολούλουδο

Πανέμορφο, με λευκό άνθος, γυαλιστερά μεγάλα πράσινα φύλλα, με αέρινο ελαφρύ άρωμα και κίτρινη γύρη. Αυτή είναι η περιγραφή του Pancratium zeylanicum ή αλλιώς "βροχολούλουδο".

Πρόκειται για ένα βολβώδες φυτό εγγενές στην Ινδία και τα νησιά του Ινδικού Ωκεανού. Η βροχή είναι θείο δώρο για το μικρό τροπικό λουλούδι. Αυτή προκαλεί την ανθοφορία και αναπτύσσει το γυαλιστερό φύλλωμα.

Απολαύστε το!!
Φωτογραφία  Jjron
 Φωτογραφία  presbi
 Φωτογραφία Muhammad Mahdi Karim
 Φωτογραφία Ettore Balocchi
 Φωτογραφία  Victor Tan / 陈振炎
 Φωτογραφία Muhammad Mahdi Karim 
Πηγές 1 2



Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Αμαζόνιος-τα εντυπωσιακά στοιχεία του ποταμού

Ο Ισπανός κατακτητής Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα, διέπλευσε τον ποταμό Αμαζόνιο το 1541-1542. Στην πορεία του συνάντησε φυλές με γυναίκες που πολεμούσαν και για τον λόγο αυτό του έδωσε το όνομα «Αμαζόνιος» (Río de las Amazonas).

Με την εγγραφή αυτή θα δούμε κάποια εντυπωσιακά στοιχεία του Αμαζόνιου ποταμού, ο οποίος λόγω των τεράστιων διαστάσεών του αποκαλείται "Ποτάμια Θάλασσα".
Φωτογραφία  Nguyen Ngoc Chinh
Ο Αμαζόνιος θεωρείται ο δεύτερος μακρύτερος ποταμός στη Γη μετά τον Νείλο, με μήκος 6.400 χιλιόμετρα, αλλά παρόλα αυτά, το μήκος του ανάλογα με το πιο θεωρείται το σημείο των εκβολών φτάνει μέχρι τα 7.000 χιλιόμετρα, οπότε και είναι ο μακρύτερος ποταμός στη Γη. 

Eίναι με διαφορά ο μεγαλύτερος ποταμός όσον αφορά τη μέση παροχή, που ανέρχεται σε 219.000 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Υπολογίζεται ότι το 1/5 τού συνόλου του γλυκού νερού που ρέει στην επιφάνεια της γης μεταφέρεται απ' τον Αμαζόνιο. 
Καλύπτει έδαφος που ανήκει σε εννέα χώρες: τη Βραζιλία, το Περού, την Κολομβία, τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, τη Βολιβία, τη Γουιάνα, το Σουρινάμ και τη Γαλλική Γουιάνα. Ως πηγή του έχει αναγνωριστεί το όρος Μίσμι στο νότιο Περού.

Το πλάτος του είναι μεταξύ 1,6 και 10 χλμ., αλλά στις περιόδους βροχών επεκτείνεται έως 48 χλμ. ή και περισσότερο. Εκβάλλει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Το εύρος των εκβολών του είναι 240 χλμ. Ο συνολικός όγκος του νερού του ποταμού Αμαζονίου στη διάρκεια ενός έτους είναι περίπου 6.591 κυβικά χιλιόμετρα.
Η λεκάνη του Αμαζονίου, η μεγαλύτερη στον κόσμο, καλύπτει περίπου το 40% της Νότιας Αμερικής, μια έκταση περίπου 7.050.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Οι πιο απομακρυσμένες πηγές του βρίσκονται στο οροπέδιο των Άνδεων, σε μικρή απόσταση από το Ειρηνικό Ωκεανό. Οι ντόπιοι συχνά αναφέρονται σε αυτήν ως "El Jefe Negro", ονομασία που αναφέρεται σε έναν αρχαίο θεό της γονιμότητας.

Ο Αμαζόνιος και οι παραπόταμοί του χαρακτηρίζονται από εκτεταμένες δασικές περιοχές, που κάθε χρόνο, την περίοδο των βροχών, πλημμυρίζουν. Κάθε χρόνο, το ποτάμι ανεβαίνει περισσότερο από εννιά μέτρα και πλημμυρίζει τα γύρω δάση, που είναι γνωστά ως várzea-πλημμυρισμένα δάση.
Η ποσότητα του νερού που απελευθερώνεται από τον Αμαζόνιο μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό είναι τεράστια: μέχρι 300.000 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο, την περίοδο των βροχών. Το ποτάμι σπρώχνει μια τεράστια ποσότητα νερού προς τον ωκεανό. Ποσότητα, της οποίας το μήκος είναι περίπου 400 χλμ. και το πλάτος μεταξύ 100 και 200 χλμ.  
Το φρέσκο ​​νερό, είναι ελαφρύτερο, ρέει πάνω από το θαλασσινό νερό, αραιώνοντας την αλατότητα και μεταβάλλοντας το χρώμα της επιφάνειας του ωκεανού σε μια περιοχή έως και 2.600.000 τετρ. χλμ., σε έκταση. Σε περιόδους ξηρασίας, όμως, η θάλασσα εισχωρεί στην κοίτη του ποταμού σε βάθος 600- 700 χλμ. Η σύγκρουση του ποταμού με το παλιρροϊκό κύμα είναι πολύ σφοδρή και ακούγεται ένας υπόκωφος θόρυβος, που οι ιθαγενείς ονομάζουν "πορορόκα".
Το μέσο βάθος του Αμαζονίου υπολογίζεται ότι είναι 20-26 μέτρα. Έχει περισσότερους από 1.100 παραπόταμους, 17 εκ των οποίων είναι πάνω από 1.500 χιλιόμετρα. Η ηλικία του ποταμού χρονολογείται πάνω από 11 εκατομμύρια χρόνια και έχει κρατήσει την υπάρχουσα μορφή της τα τελευταία 2,4 εκατομμύρια χρόνια.

Περισσότερο από το ένα τρίτο όλων των γνωστών ειδών στον κόσμο ζουν στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, ένα τεράστιο τροπικό δάσος και τη λεκάνη απορροής ποταμού, μια περιοχή που εκτείνεται πάνω από 5.400.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Είναι το πλουσιότερο τροπικό δάσος στον κόσμο, από άποψη βιοποικιλότητας.
Φωτογραφία  CIFOR 
 Στην περιοχή του Αμαζονίου υπάρχουν 5.000 περίπου αναγνωρισμένα είδη δέντρων, 300 αναγνωρισμένα είδη θηλαστικών, πάνω από 1.300 αναγνωρισμένα είδη πουλιών, 2.500 - 3.000 είδη ψαριών, 10 - 15 εκατομμύρια είδη εντόμων, 21 εκατομμύρια κάτοικοι και πάνω από 400 διαφορετικές φυλές αυτοχθόνων. Σε ένα εκτάριο τροπικού δάσους υπάρχουν περισσότερα από 200 είδη δέντρων. Έχουν αναγνωριστεί στην περιοχή του Αμαζονίου 650 είδη φυτών με φαρμακευτικές ιδιότητες και οικονομική αξία.
Θηλαστικά, αμφίβια, νερόφιδα κατοικούν στον ποταμό. Ανάμεσά τους, το ροζ δελφίνι ή bufeo-ένα από τα πλέον απειλούμενα είδη, η γιγάντια ποτάμια βίδρα-με μήκος 6 μέτρα και βάρος κατά μέσο όρο 210 κιλά, επίσης απειλούμενο είδος, τα πιράνχας-τα πιο αναγνωρίσιμα ψάρια του ποταμού, το manatee του Αμαζονίου-το μεγαλύτερο θηλαστικό που ζει στον Αμαζόνιο με μήκος 3 μέτρων και βάρος που ξεπερνά τα 454 κιλά.
Το πράσινο ανακόντα ζει στα ρηχά νερά του Αμαζονίου. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα είδη φιδιών με μήκος που μπορεί να ξεπεράσει τα 9 μέτρα. Ηλεκτροφόρα χέλια, το arapaima-είδος ψαριού που ζει αποκλειστικά στον Αμαζόνιο, οι γιγάντιες χελώνες του Αμαζονίου, γνωστές και ως Charapa ή Arrau, των οποίων το μήκος μπορεί να ξεπεράσει τα 3 μέτρα και το βάρος τα 210 κιλά και το Tucuxi-το δεύτερο είδος δελφινιού του Αμαζονίου. Υπάρχουν αναφορές ακόμα και για καρχαρίες ταύρους. 
Φωτογραφία Joseph-Cro
Η οικολογική καταστροφή που έχει συντελεστεί στην περιοχή του Αμαζονίου είναι τεράστια. Περισσότερο από το 20% του τροπικού δάσους έχει καταστραφεί για πάντα. Τι συμβαίνει όμως όταν χάνεται ένα δέντρο στον Αμαζόνιο;;
Δεκάδες είδη πανίδας (ασπόνδυλα -έντομα, αράχνες, σκουλήκια- αλλά και σπονδυλωτά ζώα - από βατράχους μέχρι πουλιά και θηλαστικά) και χλωρίδας (κλιματίς, επίφυτο, ορχιδέα, αναρριχητικά φυτά) φιλοξενούνται σε κάθε δέντρο του Αμαζονίου. Eχει αποδειχθεί π.χ. ότι σε ένα δέντρο μπορούν να φιλοξενούνται έως και 72 είδη μυρμηγκιών. Oλα αυτά τα είδη εξαρτώνται από το δέντρο για να βρουν τροφή. Oταν λοιπόν αυτό κόβεται ή καίγεται, τα περισσότερα είδη της πανίδας το εγκαταλείπουν πριν καταστραφεί ολοκληρωτικά. Κάποια άλλα μένουν και πεθαίνουν.  Επειδή το ένα είδος βασίζεται σε άλλα για τροφή και καταφύγιο, αλλά και για την αναπαραγωγή του, η καταστροφή του ενός μπορεί να οδηγήσει στη διατάραξη της αναπαραγωγικής διαδικασίας και στη δυσκολία αναζήτησης τροφής σε μια σειρά άλλα είδη. 
Εάν όλα τα παραπάνω συμβαίνουν όταν χάνεται ένα δέντρο,  φανταστείτε τι μπορεί να γίνει όταν χάνονται 29 δέντρα ανά λεπτό, όπως συνέβη τη χρονική περίοδο από τον Αύγουστο του 2003 έως τον Αύγουστο του 2004! 
Φωτογραφία James jjamesffv@hotmail.com
Πηγές 1 2 3 4 5

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Μάτσου Πίτσου-μια διαφορετική ματιά

Το ημερολόγιο έλεγε 24 Ιουλίου 1911, όταν ο Αμερικανός ιστορικός και αρχαιολόγος Χίραμ Μπίνγκαμ, στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τις χαμένες πόλεις των Ίνκας, ανακάλυψε μια μεγάλη πέτρινη πόλη, που ήταν σκεπασμένη εξ ολοκλήρου με τροπική βλάστηση. Αυτός ήταν ο πρώτος που οδηγήθηκε στο Μάτσου Πίτσου, το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του πολιτισμού των Ίνκας, που στο πέρασμα των αιώνων είχε μετατραπεί σε ζούγκλα.

Το Μάτσου Πίτσου χτίστηκε γύρω στο 1450 και χρησίμευε ως αστρονομικό παρατηρητήριο με αρχείο χρονολόγησης, λατρευτικό κέντρο και ως θερινά ανάκτορα των βασιλέων. Εγκαταλείφθηκε όταν ο ηγεμόνας Μάνκο Ίνκα ξεκίνησε τον αγώνα ανεξαρτησίας των Ίνκας από τους Ισπανούς κατακτητές, γιατί, όπως φάνηκε από τα ευρήματα, εκείνη την εποχή στη πόλη χτύπησε μια μεταδοτική ασθένεια.

Στην φωτογραφία παρακάτω, βλέπετε την πιο αναγνωρίσιμη όψη του πολιτισμού των Ίνκας, σε αυτή την μυθική πόλη. Με την εγγραφή αυτή, θα ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά στην πόλη και θα γνωρίσουμε περισσότερες λεπτομέρειες γι΄αυτό το θαύμα του χαμένου, αλά όχι ξεχασμένου πολιτισμού των Ίνκας.
Φωτογραφία  TheFutureIsUnwritten
Η αρχιτεκτονική της πόλης είναι προσαρμοσμένη στο φυσικό περιβάλλον. Βρίσκεται στη μέση ενός υπέροχου τροπικού δάσους σε υψόμετρο 2.430 μέτρων. Περίπου 200 κτίσματα, τοποθετημένα γύρω από μια κεντρική πλατεία, χωρίζονται μεταξύ τους με τοίχους, ανοιχτούς χώρους σαν πλατείες και μονοπάτια. Οι διάφορες kanchas ή ενώσεις είναι μακριές και στενές, προκειμένου να γίνει πλήρης εκμετάλλευση του εδάφους.
Φωτογραφία benontherun.com
Η τοιχοποιία του χώρου παραμένει ένα εξαιρετικό παράδειγμα χρήσης των φυσικών πρώτων υλών. Τα κεντρικά κτίρια είναι φτιαγμένα με ξερολιθιές. Οι Ίνκας ήταν γνώστες της τεχνικής λάξευσης λίθων. Λάξευαν τους ογκόλιθους με τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάξουν μεταξύ τους σφιχτά, χωρίς να χρησιμοποιούν κονίαμα. Η σύμπλεξη και οι συμπιεστικές δυνάμεις είναι αυτές που κρατούν ενωμένους τους λίθους, εδώ και τόσους αιώνες. Πολλές ενώσεις στην πόλη είναι τόσο τέλειες που λέγεται ότι ούτε καν ένα μικρό χορταράκι δεν μπορεί να χωρέσει ανάμεσά τους.
  Φωτογραφία  Fernando Stankuns
 Φωτογραφία D200-PAUL
  Φωτογραφία paramonguino
Πολλά επικουρικά κέντρα, ένα εκτεταμένο οδικό σύστημα, αλλά κι ένα σύστημα μονοπατιών, αρδευτικών καναλιών και αναβαθμίδων μαρτυρούν την μακρόχρονη ανθρώπινη χρήση. Οι εκτεταμένες αναβαθμίδες χρησιμοποιούνταν για την γεωργία, ενώ εξελιγμένα συστήματα διοχέτευσης χρησιμοποιούνταν για την άρδευση των χωραφιών. Πολυάριθμα πέτρινα κλιμακοστάσια επέτρεπαν την πρόσβαση στα διαφορετικά επίπεδα, σε όλη την περιοχή.
Φωτογραφία  TheFutureIsUnwritten
Φωτογραφία mauro gambini
Το Περού είναι μια σεισμικά ασταθής χώρα. Τόσο η Λίμα, όσο και το Κούσκο έχουν πληγεί σοβαρά από σεισμούς. Το Μάτσου Πίτσου έχει χτιστεί στην κορυφή δύο τεκτονικών ρηγμάτων. Όμως στέκεται όρθιο και ανέπαφο στο πέρασμα των αιώνων. Λέγεται ότι όταν συμβαίνει ένας σεισμός, οι πέτρες του Μάτσου Πίτσου "χορεύουν". Αυτό συμβαίνει γιατί, οι πέτρες αναπηδούν από τις δονήσεις και μετά ξαναμπαίνουν στη θέση τους. Χωρίς αυτόν τον εξαιρετικό τρόπο χτισίματος, το Μάτσου Πίτσου θα είχε ισοπεδωθεί προ πολλού.
 Φωτογραφία Travelhounds13
Φωτογραφία Mathew Knott
Πολλές σχεδιαστικές λεπτομέρειες συνέβαλλαν στην προστασία των κτιρίων, ώστε να μην καταρρεύσουν σε περίπτωση σεισμού. Οι πόρτες και τα παράθυρα είχαν τραπεζοειδές σχήμα και κλίση προς τα μέσα, από κάτω προς τα πάνω. Οι γωνίες συνήθως στρογγυλοποιούνταν. Οι σύνδεσμοι των εξωτερικών γωνιών της δομής είχαν σχήμα "L". 
  Φωτογραφία luk
 Φωτογραφία Shubhika Bharathwaj
Φωτογραφία Untifler
Η Ιερή Περιοχή του Μάτσου Πίτσου αποτελεί αριστούργημα τέχνης, πολεοδομίας, μηχανικής και αρχιτεκτονικής του πολιτισμού των Ίνκας. Τα ιστορικά μνημεία του, απόλυτα εναρμονισμένα με το εξαιρετικό φυσικό περιβάλλον, μαρτυρούν την αρμονική σχέση μεταξύ ενός ανθρώπινου πολιτισμού και της φύσης.
Φωτογραφία  Mick Byrne
 Πηγές 1 2 3 4



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...