Ομίχλη εξάτμισης

Φωτογραφίες σαν κι αυτή που βλέπετε παρακάτω είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικές και γοητευτικές.

Φωτογραφία   Mark Seton
Το φαινόμενο στο οποίο οφείλεται αυτό το όμορφο θέαμα ονομάζεται ομίχλη εξάτμισης. Όταν ψυχρός αέρας μετακινείται πάνω από ζεστό νερό, το ζεστό νερό εξατμίζεται με αποτέλεσμα να εμπλουτίζεται σε υδρατμούς το ψυχρό στρώμα αέρα. Όταν ο υπερκείμενος αέρας οδηγηθεί στον κορεσμό τότε έχουμε συμπύκνωση υδρατμών και τον σχηματισμό της ομίχλης. Η ομίχλη εξάτμισης ονομάζεται και ομίχλη «τύπου ατμού». Σχηματίζεται κυρίως πάνω από ζεστά νερά θαλασσών, πάνω από λίμνες, πισίνες ή από θερμές πηγές.

Φωτογραφία  Ian1906

Φωτογραφία  Tris1972 (tmorphewimages.co.uk)

Φωτογραφία  john@aus

Φωτογραφία chronowizard

Φωτογραφία  Anguskirk

Φωτογραφία `James Wheeler

Πηγή

Ο Παρνασσός-το ιερό βουνό των αρχαίων Ελλήνων

Ένα από τα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας είναι ο Παρνασσός. Εκτείνεται στους νομούς Βοιωτίας, Φθιώτιδας και Φωκίδας κι έχει μέγιστο ύψος 2.457 μέτρα, με υψηλότερη κορυφή την Λιάκουρα.

Φωτογραφία Electron08

Άρρηκτα συνδεδεμένος με την ελληνική μυθολογία αφού πάνω στα χώματά του ήταν χτισμένο το Μαντείο των Δελφών, το σπουδαιότερο μαντείο της Αρχαίας Ελλάδας. Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα οι Δελφοί, ο "ομφαλός της γης", αποτελούν πόλο έλξης χιλιάδων τουριστών από ολόκληρο τον κόσμο, προσδίδοντας με τη φήμη τους αίγλη στον Παρνασσό.

Φωτογραφία Phokeus 

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, του βουνό οφείλει το όνομά του στον ήρωα Παρνασσό, γιο του Ποσειδώνα και της νύμφης Kλεοδώρας, ο οποίος είχε κτίσει πάνω στο βουνό μια πόλη, που καταστράφηκε από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Τότε οι κάτοικοι της πόλης ακολουθώντας τις κραυγές των λύκων οδηγήθηκαν ψηλότερα στο βουνό για να γλιτώσουν από τον κατακλυσμό. Εκεί έχτισαν μια νέα πόλη την οποία ονόμασαν Λυκώρεια, που σημαίνει "κραυγές των λύκων". Το όνομα αυτό διασώζεται μέχρι και σήμερα ελαφρώς παραλλαγμένο. Στον Παρνασσό γεννήθηκαν ο Έλλην και ο Aμφικτίων τα δύο σύμβολα του αρχαίου ελληνικού κόσμου.

Φωτογραφία Phokeus  
Ο Παρνασσός θεωρούνταν ιερό βουνό για τους αρχαίους Έλληνες, ακριβώς όπως και ο Όλυμπος. Ο λόγος ήταν η ίδρυση, στις νοτιοδυτικές πλαγιές του, του Μαντείου των Δελφών. Ο Παρνασσός ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα και στις "Κωρυκειάδες νύμφες", οι οποίες ζούσαν στο Κωρύκειο άντρο πάνω στην Λυκώρεια, ενώ σε αυτόν ζούσαν και οι Μούσες. Σε αυτόν επίσης βρισκόταν η γνωστή Κασταλία πηγή.

Φωτογραφία Phokeus   
Η Λιάκουρα (2.457 μ.) και ο Γεροντόβραχος (2.367 μ.) είναι οι δύο ψηλότερες κορυφές του. Ανάμεσά τους βρίσκεται η ράχη Αρνόβρυση, στην οποία βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο. Σε όλη τη διάρκεια του έτους, οι δύο αυτές κορυφές είναι γυμνές από βλάστηση, καλύπτονται από χιόνι, ενώ οι πλαγιές του βουνού είναι δασώδεις, με πυκνή βλάστηση και με κύριο δέντρο το έλατο, αλλά και κέδρους, μαυροπεύκα, αγριοκορομηλιές. Kατά μήκος των ρεματιών, κυριαρχει ο Πλάτανος. Σπάνια ενδημικά φυτά την άνοιξη μέχρι και τις αρχές του καλοκαιριού κατακλύζουν το βουνό σε μεγάλα υψόμετρα. Η παιώνια του Παρνασσού εντυπωσιάζει με το μέγεθος και το μαυροκόκκινο χρώμα των λουλουδιών της.

Φωτογραφία Athan Tasopoulos
Το βουνό φιλοξενεί πολλά είδη άγριων ζώων: λύκους, αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες, σκίουρους, αετούς, γύπες, γεράκια, αγριογούρουνα, φίδια και πολλά άλλα. Ο Εθνικός Δρυμός Παρνασσού έχει έκταση 36.000 στρέμματα και ιδρύθηκε το 1938. Βρίσκεται στα όρια των νομών Φωκίδας και Βοιωτίας, ανάμεσα στους Δελφούς, την Αράχωβα και την Αγόριανη. Στον χώρο του Δρυμού υπάρχουν εντυπωσιακές καταβόθρες, σπήλαια και βραχώδεις κορυφές και συναντά κανείς τα περισσότερα από τα είδη χλωρίδας και πανίδας που προαναφέρθηκαν.

Φωτογραφία Athan Tasopoulos
Τα τοπία που προσφέρει η οροσειρά του Παρνασσού είναι μοναδικά. Η θέα που προσφέρει στα δυτικά, προς το Κρισαίο πεδίο, τον Κορινθιακό και την οροσειρά της Γκιώνας είναι αξιοθαύμαστη, και δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχαίοι Έλληνες διάλεξαν ένα σημείο με τόσο επιβλητική θέα για να φτιάξουν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Επίσης υπάρχουν πολλές ορειβατικές διαδρομές διάσπαρτες σε όλο τον ορεινό όγκο, ενώ την δυτική πλευρά του βουνού διασχίζει το Ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών, γνωστό ως Ε4. 

Φωτογραφία Athan Tasopoulos
Το όμορφο βουνό έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλά δημοτικά τραγούδια της πατρίδας μας. Στίχοι σαν κι αυτούς γράφτηκαν και τραγουδήθηκαν:

"Συννέφιασε ο Παρνασσὸς 
βρέχει στα καμποχώρια 
και συ Διαμάντω μ᾿ άργησες 
που πας αυτήν την ώρα;"
******

"Τι έχεις καημένε Παρνασσέ, 
και στέκεις λυπημένος; 
Μην είν᾿ τα χιόνια σου βαριὰ 
και τα νερά σου κρύα;"
*****

"Όρε σ’ ένα δεντρί περδικούλα μου 
σ’ ένα δεντρί στον Παρνασσό 
όρε σ’ ένα δεντρί στον Παρνασσό 
έγειρα ν ‘αποκοιμηθώ"

Φωτογραφία  Simos1968
Αλλά και ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς ύμνησε την ομορφιά του Παρνασσού σε δύο ποιήματα: « Τραγούδια της πατρίδος μου (1886)» και «Η φλογέρα του βασιλιά (1910)».

"....... Ένα βουνό αποπάνω της αγρυπνοστέκει, 
κι ο Παρνασσός λευκοχαράζει στον αέρα 
βαθιά,
 κι ο ρουμελιώτης ο Ζυγός παρέκει .....".

*****

"........Γρικά τον ήχο ο Παρνασσός 
και το λαό αγναντεύει, 
τραγούδι αρχίνησε κι αυτός, 
γιατί τραγούδι είν' όλος, 
ασώπαστο, ριζόκορφα, 
σαν τη Φλογέρα εμένα......."

Φωτογραφία kyrk 

Φωτογραφία  CYAthens

Πηγές 1 2 3 4

Κολιμπρί και γεράκια-οι καλύτεροι φίλοι

Η ζωή για τα μικροσκοπικά κολίβρια είναι δύσκολη. Έχουν τον ταχύτερο μεταβολισμό από οποιοδήποτε θερμόαιμο ζώο και καθημερινά χρειάζονται αρκετή ποσότητα νέκταρ-περισσότερη από το βάρος τους-για να μην πεθάνουν από την πείνα.

Έχουν όμως κι άλλο πρόβλημα να αντιμετωπίσουν. Πρέπει να προστατεύσουν τα αυγά τους από τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα αρπακτικά, όπως οι κίσσες. Με ποιον τρόπο όμως τα μικρόσωμα πουλιά θα μπορούσαν να υπερασπιστούν τις φωλιές τους από τις επιδρομές ταν αρπακτικών;

Φωτογραφία Dario Sanches

Σύμμαχοί τους, σε αυτήν την προσπάθειά τους-όσο κι αν φαίνεται παράξενο-είναι τα διπλοσάινα και τα γεράκια. Κάποια είδη αυτών των αρπακτικών φτιάχνουν τις φωλιές τους ψηλά στα δέντρα. Τα γεράκια σπάνια κυνηγούν κολιμπρί απλώς γιατί δεν αξίζουν τον κόπο, λόγω του μεγέθους τους. Έτσι τα κολιμπρί φτιάχνουν τις φωλιές τους κοντά στην περιοχή των γερακιών την οποία τα αρπακτικά, όπως οι κίσσες, δεν πλησιάζουν.

Φωτογραφία Sagamore66

Μια νέα μελέτη έδειξε ότι η περίεργη σχέση που έχουν τα κολιμπρί με τα γεράκια επηρεάζει ευρύτερα διάφορα οικοσυστήματα. Οι ερευνητές μελέτησαν 342 φωλιές του είδους Archilochus alexandri, γνωστό ως "κολιμπρί με το μαύρο πηγούνι", στα βουνά της νοτιοανατολικής Αριζόνα. Το 80% αυτών είχαν φτιαχτεί εντός ενός κώνου ασφάλειας, κοντά σε μια φωλιά γερακιού. Όσο πιο κοντά στη φωλιά του γερακιού, τόσο μεγαλύτερο το ποσοστό επιβίωσης. Σε απόσταση 300 μέτρων το ποσοστό έφτανε το 19%, ενώ σε απόσταση 170 μέτρων το ποσοστό αυξανόταν στο 52%. 

Φωτογραφία Mdf

Τι θα συμβεί όμως αν τα γεράκια αφαιρεθούν από αυτή την σχέση; Οι φωλιές των γερακιών πολλές φορές δέχονται επιθέσεις από ένα είδος ρακούν, το coati. Τότε τα γεράκια αναγκάζονται να μετακομίσουν εγκαταλείποντας τη φωλιά τους. Αυτομάτως, οι φωλιές των κολιμπρί χάνουν την προστασία τους και μπορεί να αποδεκατιστούν από τις κίσσες.

Φωτογραφία  Kasper Willebrandts

Το συμπέρασμα των ερευνητών είναι ότι τα κολιμπρί προτιμούν να φτιάχνουν τις φωλιές τους μέσα στο δίχτυ ασφάλειας που τους παρέχουν οι φωλιές των γερακιών. Ο βαθμός αναπαραγωγής τους αυξάνεται και αυτό είναι επιπλέον κίνητρο για την επιλογή αυτής της περίεργης σχέσης κολιμπρί-γερακιών. Ο επικεφαλής της έρευνας λέει: "δεν πιστεύω ότι τα κολιμπρί συνειδητά επιδιώκουν την προστασία. Απλώς επιστρέφουν εκεί που η αναπαραγωγή τους ήταν πιο επιτυχής, δηλαδή κάτω από τις φωλιές των γερακιών".

Φωτογραφία User:Mdf

Η μελέτη κατέδειξε πως επηρεάζεται η τροφική αλυσίδα με την αλλαγή της συμπεριφοράς των γερακιών. Η επίδραση είναι παρόμοια με αυτήν των λύκων στο Yellowstone (δείτε τη σχετική εγγραφή). Η μελέτη επίσης δείχνει πως η συμπεριφορά των κορυφαίων θηρευτών είναι συχνά παράγοντας-κλειδί για ολόκληρο το οικοσύστημά τους. 

Φωτογραφία Dario Sanches

Πηγές 1 2 3

Μέλισσες και επικονιάση

Η προσφορά των μελισσών στην επικονίαση  είναι τεράστια. Την εποχή της ανθοφορίας , οι μέλισσες προκειμένου να τραφούν, πλάθουν την γύρη και την μεταφέρουν με τα πίσω πόδια τους στην κυψέλη. Μία μέτρια αποικία μελισσών υπολογίζεται ότι έχει 20 έως 40 φορές περισσότερη αξία για την επικονίαση των φυτών, παρά για την παραγωγή μελιού. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι μέλισσες αποτελούν το 80% περίπου των επικονιαστικών εντόμων, τότε εύκολα καταλαβαίνουμε την σημαντική προσφορά τους στο φυτικό και ζωικό περιβάλλον.

Φωτογραφία Thomas Quine

Γνωρίζετε ότι μια μέλισσα μπορεί να επισκεφθεί μέχρι 5.000 λουλούδια σε μια μέρα; 

Αν νομίζετε ότι αυτό είναι εκπληκτικό, σκεφτείτε το εξής: μια κυψέλη μελισσών, για να κάνει μισό κιλό μέλι, πρέπει οι μέλισσες να ταξιδέψουν πάνω από 88.000 χλμ. και να επισκεφθούν δύο εκατομμύρια λουλούδια!

Φωτογραφία TANAKA Juuyoh

Οι αριθμοί εκπλήσσουν!
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει ότι αν κάποτε οι μέλισσες εκλείψουν, το ανθρώπινο είδος δεν θα αργήσει να τις ακολουθήσει.

Φωτογραφία Scott Darbey

Πηγές 1 2

Η Αγριόγατα της άμμου

Η Αγριόγατα της άμμου (Felis margarita) ή Αγριόγατα των αμμόλοφων, είναι ένα αιλουροειδές, που ανήκει στο γένος Φέλις, της οικογένειας των Αιλουρίδων. Είναι το μοναδικό είδος των Αιλουρίδων που ζει πρωτίστως σε πραγματικές ερήμους. Αυτή η μικρή αγριόγατα είναι ευρέως διαδεδομένη στις ερήμους της Βορείου Αφρικής και της Νοτιοδυτικής και Κεντρικής Ασίας.

Φωτογραφία Payman sazesh

 Από το 2002, έχει χαρακτηρισθεί ως Προ Απειλής από την IUCN επειδή ο πληθυσμός θεωρείται κατακερματισμένος και μικρός με μια τάση μείωσης.  Οι αγριόγατες της ερήμου απαντούν τόσο σε αμμώδεις όσο και σε πετρώδεις ερήμους, ζώντας σε περιοχές μακριά από νερό. Έχοντας πόδια με παχύ τρίχωμα, είναι καλά προσαρμοσμένες στις ακραίες συνθήκες ενός ερημικού περιβάλλοντος και ανθεκτική σε εξαιρετικά υψηλές ή χαμηλές θερμοκρασίες.

Φωτογραφία  ernst.ruhe

Η Αγριόγατα της άμμου είναι μία μικρή αγριόγατα, με κοντά πόδια και σχετικά μακριά ουρά. Η γούνα της έχει το χρώμα της άμμου και της ώχρας. Το κεφάλι και το μήκος του σώματος κυμαίνεται από 39 έως 52 cm, με 23,2 έως 31 cm την μακριά ουρά της. Ζυγίζει από 1,35 έως 3,2 kg.

Φωτογραφία orangebrompton

Οι αγριόγατες της άμμου κάνουν μοναχική ζωή, εκτός από την περίοδο του ζευγαρώματος. Κατοικούν σε λαγούμια, τα οποία χρησιμοποιούν αν έχουν εγκαταλειφθεί από αλεπούδες και σκαντζόχοιρους ή αν είναι σκαμμένο από γερβίλλους ή άλλα τρωκτικά. Τον χειμώνα δραστηριοποιούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ τη θερμή περίοδο κατά τη διάρκεια της νύχτας και του λυκόφωτος.

Φωτογραφία  mellting

Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που κινούνται: με την κοιλιά προς το έδαφος, με γρήγορο τρέξιμο και με σποραδικά άλματα. Μπορούν ξαφνικά να αυξήσουν ταχύτητα, φτάνοντας τα 30 με 40 km ανά ώρα.Έχουν καταγραφεί να κινούνται σε μεγάλες αποστάσεις, από 5 έως 10 km σε μια μόνο νύχτα. 

Φωτογραφία  mellting
Το θηλυκό γεννά κατά μέσο όρο 2-3 γατάκια, μετά από κύηση 59 με 66 ημερών, συνήθως γύρω στον Απρίλιο ή τον Μάιο, αν και σε ορισμένες περιοχές, μπορούν να γεννήσουν 2 φορές τον χρόνο.  Τα γατάκια ζυγίζουν 39-80 γραμμάρια, αναπτύσσονται γρήγορα και σε 5 μήνες έχουν φτάσει τα 3/4 τους μεγέθους των ενηλίκων.

Φωτογραφία  Charles Barilleaux

Οι αγριόγατες της άμμου τρέφονται κυρίως με μικρά τρωκτικά. Έχουν παρατηρηθεί να κυνηγούν μικρά πτηνά, όπως τον μεγάλο κορυδαλλό, τον κορυδαλλό της ερήμου. Καταναλώνουν επίσης διάφορα ερπετά και έντομα. Μπορούν να μείνουν χωρίς νερό αρκετό διάστημα, αλλά αν αυτό είναι διαθέσιμο, τότε το πίνουν εύκολα. Μπορούν να σκάψουν γρήγορα είτε για να βγάλουν τη λεία τους από το έδαφος, είτε να την θάψουν για να την καταναλώσουν αργότερα.

Φωτογραφία  Greg Hume
Η υποβάθμιση των οικότοπων είναι η κύρια απειλή για την αγριόγατα της άμμου. Είναι ευάλωτες σε άγονα οικοσυστήματα, τα οποία αποδομούνται από ανθρώπινες δραστηριότητες εποικισμού, κυρίως στους βοσκότοπους. Η απώλεια της φυσικής βλάστησης με την οποία τρέφονται τα μικρά θηλαστικά, που με τη σειρά τους αποτελούν τη βάση της διατροφής της, είναι μια ακόμα απειλή.

Φωτογραφία H. Zell 

Πηγή

Το Καπέλο του Κινέζου

Φωτογραφία  rjl6955

 Mokoli'i ή αλλιώς "Το Καπέλο του Κινέζου" ονομάζεται το μικρό νησάκι που βλέπετε στη φωτογραφία. Βρίσκεται στον κόλπο Kāneʻohe, στη Χαβάη. Έχει έκταση περίπου 50 στρέμματα και κάποτε αποτελούσε μέρος μιας βασαλτικής κορυφογραμμής στο νησί Oahu, πριν διαχωριστεί από τη θαλάσσια διάβρωση.

 Φωτογραφία  missnoma

Το νησί ανήκει στην Χονολουλού και προστατεύεται από το κράτος. Δέχεται επισκέπτες όλη την ημέρα, οι οποίοι πηγαίνουν εκεί με βάρκα ή καγιάκ, κάνοντας σέρφινγκ ή κολυμπώντας, ακόμα και περπατώντας μέσα στο νερό  κατά την άμπωτη. Λίγα δέντρα, δύο μικρές παραλίες και μερικές θαλάσσιες σπηλιές είναι αρκετά για όσους θέλουν να αισθανθούν για λίγο πως είναι να έχουν ένα νησί δικό τους.

Φωτογραφία Caracas1830 

Mokoli'i, στα χαβανέζικα σημαίνει "μικρή σαύρα". Σύμφωνα με τη μυθολογία της Χαβάης, το νησί είναι ό,τι έχει απομείνει από την ουρά μιας γιγάντιας σαύρας ή δράκοντα, που κόπηκε και πετάχτηκε στον ωκεανό από τη θεά Hiʻiaka, προστάτιδα του χορού, των ύμνων, της μαγείας και της ιατρικής.

Φωτογραφία  lafehubert

Φωτογραφία  magnolia2907

Πηγή

Βιολέτα ή μενεξές ή ίο

Βιολέτα ή μενεξές ή ίο
400 έως 500 είδη ανθοφόρων φυτών, που ανήκουν στην οικογένεια Βιολίδες, έχουν περιγραφεί και ταξινομηθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα περισσότερα είδη βρίσκονται στο βόρειο εύκρατο ημισφαίριο, ωστόσο υπάρχουν και είδη στη Χαβάη, την Αυστραλία και τις Άνδεις. Είναι μονοετή ή πολυετή ποώδη φυτά ή σπάνια μικροί θάμνοι. Έχουν συνήθως απλά φύλλα σε σχήμα καρδιάς και τα άνθη τους έχουν χρώμα μωβ, μπλε, άσπρο, κίτρινο και βαθυκόκκινο.

Φωτογραφία  Capt Kodak

Τα χειμερινά ή ανοιξιάτικα άνθη είναι φανταχτερά με μεγάλα ωραία πέταλα. Τα θερινά άνθη είναι μικροσκοπικά, με δυσδιάκριτα ή καθόλου πέταλα. Φύονται συνήθως σε λιβάδια ή υγρά δάση. Γενικά αναπτύσσονται καλύτερα στην υγρασία και στην σκιά.

Φωτογραφία Holav
Οι βιολέτες είναι γνωστές εδώ και αιώνες. Οι αρχαίοι Έλληνες τις καλλιεργούσαν τουλάχιστον από το 500 π.Χ. Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι τις χρησιμοποιούσαν ως βότανα, έφτιαχναν κρασί (Vinum Violatum), στόλιζαν τα τραπέζια με τα συμπόσια πιστεύοντας πως έτσι θα απέτρεπαν τη μέθη. Αποτελούσαν σύμβολο γονιμότητας και τις χρησιμοποιούσαν σε ερωτικά φίλτρα.

Φωτογραφία  Cerlin Ng

Φωτογραφία  aking1
Η Viola odorata, είναι ένα λουλούδι με πολύ γλυκιά μυρωδιά. Ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, κυρίως στη βικτωριανή περίοδο για την παραγωγή αρωμάτων. Το βιολετί λουλούδι ήταν ένα από τα αγαπημένα στην αρχαία Ελλάδα και σύμβολο της Αθήνας. Σύμβολο επίσης της θεάς Αφροδίτης και του γιου της Πρίαπου, θεότητας της γονιμότητας και προστάτη των κήπων.

Φωτογραφία marcella2/tovje
Η Viola cheiranthifolia ξεχωρίζει για την ανθεκτικότητα και τη σπανιότητά της. Η μικρή αυτή βιολέτα αναπτύσσεται και επιβιώνει σε δύσκολες συνθήκες, μόνο στο ξηρό και πετρώδες έδαφος της καλντέρας του ηφαιστείου Τέιντε, στην Τενερίφη των Κανάριων Νήσων. Είναι κρυμμένη κάτω από τις πέτρες κι εμφανίζεται μόνο για τρεις εβδομάδες την άνοιξη, την εποχή της επικονίασης.

Φωτογραφία naturgucker.de
Η Viola oahuensis είναι σπάνιο είδος βιολέτας που ευδοκιμεί στη Χαβάη. Απαντάται μόνο στις κορυφογραμμές της οροσειράς Koolau, στο νησί Oahu. Πολλά από τα είδη της Χαβάης απειλούνται να εξαφανιστούν, λόγω της υποβάθμισης των ενδιαιτημάτων τους και προστατεύονται. 

Φωτογραφία USAGHI Environmental Staff  
Η Viola mandshurica είναι είδος εγγενές της Ανατολικής Ασίας. Κάθε χρόνο, στην Κορέα γιορτάζουν τον ερχομό της άνοιξης διοργανώνοντας το φεστιβάλ Samjinnal, στο οποίο προσφέρονται λουλουδένιες τηγανίτες φτιαγμένες με άνθη της βιολέτας mandshurica.

Φωτογραφία  autan

Σύμφωνα με την μυθολογία, η Κυβέλη θεά της άγριας φύσης, των δημιουργικών δυνάμεων της Γης και της γονιμότητας αγαπούσε τον Άττις, ο οποίος σκοτώθηκε ενώ κυνηγούσε αγριογούρουνο. Εκεί που χύθηκε το αίμα του φύτρωσαν βιολέτες.
Συμβολίζουν επίσης την ταπεινοφροσύνη και τη σεμνότητα.

Φωτογραφία  rudi_valtiner

Φωτογραφία   Tiggrx

Φωτογραφία  mgsbird

Φωτογραφία H. Zell

Φωτογραφία  Native Orchids

Φωτογραφία  Ian Sutton

Φωτογραφία Richard Lake

Φωτογραφία  Ron Wolf 

Φωτογραφία Winfried Bruenken (Amrum)

Πηγές 1 2 3